Ο Γιάννης Πετράκης είναι δίχως αμφιβολία ένας από τους προπονητές που κόσμησαν με την παρουσία τους το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μετά από μια μακρά πορεία στις μικρές κατηγορίες του δόθηκε η ευκαιρία στην ομάδα του, τον ΟΦΗ να προπονήσει στη Stoiximan Super League και από εκεί και πέρα όλα αποτελούν μια ιστορία.
Ακολούθησε ο Εργοτέλης στον οποίο έμεινε λιγότερο από όσο άξιζε και φυσικά ο πιο πετυχημένος σταθμός της καριέρας του, ο ΠΑΣ Γιάννινα, στον πάγκο του οποίου κάθισε για 5.5 χρόνια και μέχρι και σήμερα κατέχει το ρεκόρ μεταξύ των Ελλήνων προπονητών με τη μακροβιότερη πορεία σε μια ομάδα της Α’ Εθνικής.
Μετά τον ΠΑΣ αγκυροβόλησε στην Κύπρο για τον Ολυμπιακό Λευκωσίας και τον Απόλλωνα Λεμεσού, μέχρι να επαναπατριστεί με τελευταίο σταθμό της καριέρας του τον Λεβαδειακό, ο οποίος υποβιβάστηκε “άδικα”.
Ο 64χρονος τεχνικός μιλά στο SPORT24 για όλη την προπονητική του καριέρα, τις ομάδες που έχει συνδεθεί περισσότερο, την εμπειρία του στον Απόλλωνα Λεμεσού, αλλά και το ίσως μοναδικό λάθος που έκανε στην πορεία της προπονητικής με την οποία έχει παθολογική αγάπη.
Συνέντευξη στους Θωμά Τζουβάρα και Κώστα Αυγουστάκη
Αρκετά όμως μιλήσαμε εμείς γι’ αυτόν. Ήρθε η στιγμή να μιλήσει αυτός για την έως τώρα πορεία του. Και μαζί με την αναδρομή της καριέρας του να μας παραθέσει κάποια από τα διδάγματα ζωής που πήρε από την προπονητική. Γιατί, όπως εξηγεί και ο ίδιος, μέσα από αυτό το επάγγελμα έμαθα πράγματα που τα κράτησε και στη ζωή του.
Η έναρξη της προπονητικής του καριέρας και η πορεία στις μικρές κατηγορίες
“Από μικρός πάντα ήξερα τι ήθελα. Όταν πήγαινα στο γυμνάσιο ήξερα ότι ήθελα να γίνω γυμναστής. Δόξα τω Θεώ τα κατάφερα. Από τα 25 μου όταν έπαιζα μπάλα ήξερα ότι ήθελα να γίνω προπονητής. Από τότε μάζευα πληροφορίες, κωδικοποιούσα όσα μάθαινα από τους προπονητές και στα 32 σταμάτησα το ποδόσφαιρο για να γίνω προπονητής. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Ίσα ίσα είμαι χαρούμενος γιατί αυτό που αγάπησα μετά την οικογένειά μου το έκανα επάγγελμα. Έκανα το χόμπι μου και πληρωνόμουν και καλά.
Δεν είχα κάποιο πρότυπο, ποτέ μου δεν αντέγραφα. Ήμουν πολύ ανήσυχος και ήθελα να είμαι ενημερωμένος. Ένα πράγμα που με βοήθησε στη ζωή μου είναι ότι είχα εσωτερικό κίνητρο να γίνομαι καλύτερος. Αυτό με γέμιζε με ικανοποίηση και ως άνθρωπο και ως προπονητή. Αυτό δεν το έχω σταματήσει. Δούλευα 22 χρόνια σε χαμηλές κατηγορίες για να μου δοθεί η ευκαιρία να παίξω στην Α’ Εθνική. Όλα αυτά τα χρόνια έχτισα αυτό που ήθελα με σκληρή δουλειά.
Πρέπει να έχεις υπομονή, επιμονή και μεγάλη αγάπη. Επειδή πάντα στη ζωή μου πορευόμουν με τις αρχές και τις αξίες που είχα, δεν τις παραβίασα ποτέ και το έκανα με μεγάλη χαρά. Είχα επιτυχίες σε αυτές τις κατηγορίες και το απολάμβανα. Είχα κάποιες φορές το παράπονο που δεν μου άνοιγαν οι πόρτες για την Α’ Εθνική. Το κυνηγούσα μόνος μου, δεν μου άρεσε να παρακαλώ άλλους. Μετά από 22 χρόνια θεωρώ ότι ήμουν έτοιμος να ανταπεξέλθω.
Από την αρχή της καριέρας μου μέχρι και σήμερα είχα το ίδιο ενδιαφέρον με το ίδιο πάθος, την ίδια ένταση και το ίδιο στρες από τα ερασιτεχνικά μέχρι τον Απόλλωνα Λεμεσού που διεκδικούσαμε το πρωτάθλημα. Ήταν στάση ζωής όλο αυτό, έκανα το καλύτερο που μπορούσα με το χόμπι μου και με έκανε χαρούμενο. Μου επέστρεφε επιτυχία και χρήματα. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν ένα σχολείο για μένα για να γίνω καλύτερος, κάτι που συνεχίζω και σήμερα, καθώς αυτή η διαδικασία δεν σταματάει.
Μέσα σε αυτή την πορεία μου στα ερασιτεχνικά έμαθα πολλά, τα οποία κράτησα Όταν ξεκίνησα να κάνω τον προπονητή ήμουν πολύ απόλυτος και απαιτητικός. Θεωρούσα ότι έπρεπε να είναι όπως ήμουν εγώ και αν δεν ήταν έτσι ο απέναντι υπήρχε πρόβλημα. Δεν είναι έτσι, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και πρέπει να τον αποδεχόμαστε. Δεν είχα την ωριμότητα τότε.
Όταν ήμουν στον Ηρόδοτο το 1997 ο πρόεδρος της ομάδας, ένας ερασιτέχνης παράγοντας που ασχολούνταν με χαρτοπαικτικές λέσχες μου είπε ότι ήθελε να μιλήσει στα παιδιά. Δεν ήθελα να τον περάσω από λογοκρισία αλλά τον ρώτησα τι ήθελε να πει για να μην έχουμε διαφορετικές φιλοσοφίες. Ήθελε να τάξει πριμ στα παιδιά, γιατί όντως είχαμε καλή πορεία.
Ήρθε στα αποδυτήρια και μπήκε με ένα πούρο. Τον έβγαλα έξω και τον πρόσβαλα, του μίλησα σαν να είμαι εγώ ο πρόεδρος κι αυτός ο προπονητής. Δεν είναι έτσι. Μόνο από σεβασμό στο θεσμό του προέδρου δεν έπρεπε να του μιλήσω με αυτόν τον τρόπο. Τέλος πάντων του είπα ότι απαγορεύεται να μπει με τσιγάρο στα αποδυτήρια. Νευρίασε, έφυγε και κάναμε να μιλήσουμε τρεις μήνες.
Με έπιασε μετά από λίγο ο γενικός αρχηγός και μου είπε ότι δεν ήταν σωστό. Μου είπε ότι εκείνος δεν θα μιλούσε και παρότι είχα δίκιο και το αναγνώρισε, μου είπε να έλεγα στους παίκτες ότι ο πρόεδρος δεν ήξερε και έκανε λάθος. Μετά θα έλεγα ιδιωτικά στον πρόεδρο ότι αυτό που έκανες δεν ήταν σωστό και δεν τιμάει κανέναν. Δεν υπήρχε περίπτωση να το έκανε ξανά.
Όταν φτάνεις στα όριά σου θα μάθεις να μετράς μέχρι το “10” και θα το κάνεις αυτό μέχρι να φύγει ο θυμός και να βάλεις τότε τα πράγματα σε μια σειρά. Τότε το έγραψα σε ένα χαρτάκι “απαγορεύεται να χάνω τον έλεγχο των συναισθημάτων μου για οποιοδήποτε λόγο”.
Το έβαλα στο γραφείο μου και το διάβαζα συνέχεια. Από αυτή τη δουλειά έμαθα αυτό και τόσα άλλα πράγματα. Το αξιοποίησα για να γίνω καλύτερος στη ζωή και την προπονητική. Μετά εφάρμοσα αυτή την τακτική σε αντίστοιχες καταστάσεις και όταν ηρεμούσα προσπαθούσα να συμπεριφερθώ δίκαια.
Η δύσκολη σεζόν με την ομάδα της καρδιάς του
Ακολούθως περάσαμε στο κεφάλαιο του ΟΦΗ. Ένα κεφάλαιο που για τον Γιάννη Πετράκη έχει τεράστιο συναισθηματικό υπόβαθρο, το οποίο όμως δεν είχε την ίδια διάρκεια συνεργασίας που εκείνος θα επιθυμούσε.
“Όταν ήμουν μικρό παιδί τότε τα παιδιά της ηλικίας μου δύο πράγματα θαυμάζανε. Το Γουέμπλεϊ του Παναθηναϊκού που προκαλούσε το ενδιαφέρον όλων και το δεύτερο ήταν η ομάδα του τόπου μου, τον ΟΦΗ. Ο πατέρας μου ήταν οπωροπώλης. Αγόραζε πράγματα από το Ηράκλειο, αλλά και ότι παρήγαγε η περιοχή μας στο Ρέθυμνο το διοχέτευε στο Ηράκλειο. Τέτοια εποχή, καλοκαίρι, πηγαίναμε στο Ηράκλειο και πουλούσαμε φρέσκα ρεβίθια.
Είχαμε όνειρα σαν παιδιά να πάμε σε μεγάλη ομάδα. Και εγώ απέκτησα μέσα μου τότε ένα κίνητρο να παίξω σε αυτή την ομάδα και ο Θεός με αξίωσε να είμαι εκεί ως παίκτης και προπονητής. Είναι μεγάλη η ευλογία και είναι λίγοι στην Κρήτη παλαίμαχοι παίκτες για να κάνουν τον παίκτη και τον προπονητή στην ομάδα τους. Μετρημένοι στα δάκτυλα. Για μένα ο ΟΦΗ είναι η ομάδα μου, ο ΠΑΣ Γιάννινα είναι στην καρδιά μου. Τόσα χρόνια πέρασα εκεί, αλλά ο ΟΦΗ είναι πιο πάνω.
Όταν πήγα στον ΟΦΗ το 2013 ο πρόεδρος της ομάδας ήταν ο Μάνθος Πουλινάκης. Πάντα είχα την αποδοχή και την εκτίμηση του κόσμου και των ανθρώπων γενικά του ΟΦΗ. Η ομάδα τότε ήταν στην απαξίωση και συνήθως τότε δίνεται η ευκαιρία σε κάποιον προπονητή που διψάει. Ήταν και μεγάλη επιθυμία δική μου και συνεργαστήκαμε.
Ήταν μια δύσκολη χρονιά, σωθήκαμε τελευταία αγωνιστική με πολύ φτωχό ρόστερ. Ήταν λίγα τα παιδιά που παίξανε ψηλά από εκείνη την ομάδα. Όμως τα καταφέραμε. Κάναμε μια ομάδα που ήταν ανταγωνιστική. Έπαιξε καλό ποδόσφαιρο και κάποιοι από αυτούς αναπτύχθηκαν όπως ο Θανάσης Παπάζογλου, ο Περογαμβράκης που έβαλε πολλά γκολ. Ήταν δύσκολη η διαδικασία αλλά σωθήκαμε. Την επόμενη χρονιά έκριναν ότι έπρεπε να συνεχίσουν με άλλο προπονητή και το σεβάστηκα. Πήγα στον Εργοτέλη τη νέα σεζόν.
Από εκείνη τη σεζόν το παιχνίδι που θυμάμαι πιο έντονα ήταν το 2-2 με τον Ατρόμητο που σώσαμε την κατηγορία. Ήταν το πιο έντονο μέχρι τότε στην καριέρα μου και μου έχει μείνει στο μυαλό. Ήταν ο Σαρ που είχε πάθει εξάρθρωση ώμου. Ο βραχίονάς του είχε βγει έξω. Του είπα ότι πρέπει να βγει με εντολή γιατρού. Δεν ήθελε να βγει και είπε να του φτιάξουν το χέρι για να παίξει. Με συγκίνησε. Ανέλαβε την ευθύνη, μου είπε ότι ο πατέρας του, τού έμαθε να μην αφήνει ποτέ τίποτα στη μέση. Το σεβάστηκα και τον κράτησα. Μάλιστα πέτυχε το γκολ της ισοφάρισης και σωθήκαμε, καλή του ώρα όπου και να είναι.
Εκείνη τη σεζόν το να δώσω κίνητρο στους παίκτες μου ήταν πολύ εύκολο και με βοήθησε η πορεία που είχα πίσω μου. Είχα δουλέψει με ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές πολλά χρόνια. Εκείνοι πως έβρισκαν το κίνητρο; Για μένα το πιο σημαντικό είναι ότι πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Όταν θέλουμε να είμαστε στο γήπεδο σε μια ομάδα, θα είμαστε στο γήπεδο στο 100%. Θέλω 100% αφοσιωμένους παίκτες, άσχετα από την ποιότητά τους. Αν δεν το θέλεις 100% μπορείς να πας μια βόλτα και την άλλη μέρα έλα να είσαι έτοιμος 100%. Πάντα έτσι λειτουργούσα. Αν δεν τον ευχαριστιέσαι και χαλάς την ομάδα ποιο είναι το νόημα να είσαι εδώ;
Όταν ήρθε η στιγμή να φύγω από τον ΟΦΗ στιγμιαία αισθάνθηκα στεναχώρια. Παρόλο που η επόμενη σεζόν ήταν δύσκολη, ήθελα να αναλάβω την ομάδα και πίστευα ότι μπορούσαμε να κάνουμε καλά πράγματα. Δεν μπορώ να το αλλάξω, το αφήνω πίσω μου. Δυστυχώς η εξέλιξη για τον ΟΦΗ δεν ήταν καλή γιατί έτυχε όταν ήμουν στον ΠΑΣ, ο ΟΦΗ σταμάτησε το πρωτάθλημα στη μέση. Τότε η κατάστασή του ΟΦΗ ήταν δυσανάλογη με τη δυναμική που έχει σαν ομάδα, αλλά σήμερα είναι σε καλή κατάσταση.
Με τον Γκέραρντ δεν είχαμε ποτέ σχέση παίκτη – προπονητή, γιατί δεν τον πρόλαβα. Όταν έφυγα εκείνος ήρθε στον ΟΦΗ. Αλλά επειδή είμαι πολύ ανήσυχος πήγαινα αρκετές φορές στο Βαρδινογιάννειο για να δω προπονήσεις. Ήταν πολύ ευγενικός με είχε συμπαθήσει. Τον ρωτούσα, με ρωτούσε κι είχαμε καλή σχέση.
Όταν ήμουν στον ΟΦΗ προπονητής δεν πέρασε ούτε ένα ματς εντός έδρας που να μην έρθει στο γραφείο μου μετά το παιχνίδι. Αν κερδίζαμε είχε πάντα χιούμορ και καλή προσέγγιση. Μου έλεγε «μπράβο τα πήγαμε καλά». Αν χάναμε καλά μου έλεγε «δεν πειράζει, δεν τα καταφέραμε τώρα, θα το κάνουμε την άλλη Κυριακή», και έφευγε.
Έμαθα πολλά, κυρίως στη διαχείριση των νεαρών παικτών. Πώς να τους προετοιμάσω, να τους εξελίσσω και να τους δώσω ευκαιρία. Και όχι μόνο αυτά. Ήταν δίκαιος και έχει την αποδοχή όλων, ήταν οραματιστής και άλλαξε την πορεία της ομάδας. Μόνο καλά λόγια έχω να πω για τον Ευγένιο.
Το να επιστρέψω στον ΟΦΗ ειδικά τώρα που έχουν φτιάξει τα πράγματα και υπάρχει μια σταθερή διοίκηση με όραμα είναι όνειρο (γέλια), αλλά όλα έχουν να κάνουν με τη συγκυρία. Πιθανόν όταν θελήσει ο ΟΦΗ να μην θέλω εγώ. Όταν ήμουν στον ΠΑΣ για παράδειγμα είχα δεχθεί αρκετές προτάσεις από ομάδες, αλλά δεν έψαχνα να φύγω. Μακάρι ο ΟΦΗ να συνεχίσει καλά, με τον νέο προπονητή τα πάει καλά. Να είμαστε όλοι καλά και στο μέλλον ποτέ δεν ξέρεις“.
Η θητεία στον ΟΦΗ ’94 και ο Εργοτέλης
Πριν όμως γίνει πρώτος προπονητής αλλά και βοηθός προπονητή στον ΟΦΗ, πέρασε και από τον ΟΦΗ ’94, τη δεύτερη ομάδα του Ηρακλείου, ένα τμήμα το οποίο πλέον δεν υφίσταται. Ωστόσο έχει να περηφανεύεται για ένα πράγμα που έκανε όσο ήταν στην ομάδα. Παράλληλα έκανε την αναφορά του και για τον Εργοτέλη, για τον οποίο μόνο καλά λόγια είχε να πει.
“Αυτό που θυμάμαι από την ομάδα του ΟΦΗ ’94 είναι ότι είχα παρακινήσει πολλά παιδιά, που για διάφορους λόγους δεν ολοκλήρωσαν το σχολείο και τα ξαναπήγα για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Να έχουν κάποια εφόδια για να βρουν τον δρόμο στη ζωή τους. Ήταν μια ευχάριστη περίοδος για μένα, γιατί προσπαθούσα να εξελίξω παιδιά, όμως δεν είχαμε το μεγάλο όνομα.
Στον ΟΦΗ ’94 όταν ήμουν εγώ πέρασαν τρεις εξαιρετικοί τερματοφύλακες. Ο Σήφης Δασκαλάκης. ο Μιχάλης Σηφάκης και ο Ορέστης Καρνέζης. Γενικά είχα κάποιους καλούς παίκτες αλλά με εξαίρεση αυτούς τους τρεις όσο ήμουν εγώ στον ΟΦΗ ΄94 δεν υπήρχε το πολύ μεγάλο όνομα.
Στον Εργοτέλη όταν πήγα εγώ δεν διαφαινόταν αυτό που θα συμβεί στην πορεία. Είχα πολύ καλή ομάδα τότε. Κάναμε οκτώ ματς αήττητοι με πέντε νίκες και τρεις ισοπαλίες. Μετά ακολούθησαν άλλα οκτώ παιχνίδια με την αντίστροφη πορεία, δηλαδή αν θυμάμαι καλά είχαμε οκτώ παιχνίδια με τέσσερις ισοπαλίες και τέσσερις ήττες.
Άρχισε τότε η αγωνία και ανασφάλεια για το αν θα σωθεί η ομάδα. Όλο αυτό το κλίμα ήταν η αιτία που έφυγα από τον Εργοτέλη. Νομίζω ότι ήταν άδικο γιατί η ομάδα έπαιξε τρομερή μπάλα. Ήρθε ο Μαρίνος Ουζουνίδης και τερμάτισε έκτη.
Τότε που ήμουν εγώ ήταν η καλή περίοδος του Εργοτέλη, ήταν η οργάνωση που άφησε ο κύριος Απόστολος Παπουτσάκης. Είχα πολύ καλό υλικό στα χέρια μου, είχαμε οικονομική συνέπεια. Τον Μεχία, τον Πελέ που ήρθε από την Ίντερ, τον Μπουχαλάκη, τον Τζανακάκη, τον Δημήτρη Διαμαντάκο. Πολλούς παίκτες. Και παίξαμε τρομερή μπάλα. Έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Όταν έφυγα είδα να αναδεικνύονται προβλήματα και έφτασε η ομάδα στο σημείο που έφτασε“.
Το πιο πετυχημένο κεφάλαιο της καριέρας του που έκλεισε με πίκρα
Η συνέχεια της ιστορίας είχε να κάνει με τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του. Έμεινε στα Ιωάννινα 5.5 χρόνια και με εξαίρεση την τελευταία χρόνια που έληξε με υποβιβασμό και στεναχώρια, είχε μόνο επιτυχίες, σε συλλογικό επίπεδο, με τον ΠΑΣ να παίζει στην Ευρώπη, αλλά και τον ίδιο να βγαίνει καλύτερος στη Super League για τη σεζόν 2014/15.
“Ο ΠΑΣ Γιάννινα ήταν το πιο επιτυχημένο κεφάλαιο της καριέρας μου. Όλα ξεκινούν από την κεφαλή. Ο κύριος Γιώργος Χριστοβασίλης ήταν χαρισματικός ηγέτης, ήταν πολύ διορατικός και έβλεπε πάντα ένα βήμα μπροστά. Είχε το θάρρος να κάνει αυτό που πιστεύει, παρότι οι διάφορες συνθήκες να τον παρακινούσαν σε κάτι άλλο. Όταν πήγα στα Ιωάννινα, προερχόμουν από ένα εχθρικό περιβάλλον, λόγω της παρουσίας μου στον ΟΦΗ.
Στα μπαράζ της Ρόδου ήμουν προπονητής στον ΟΦΗ ’94. Όταν πήγα στον ΠΑΣ δεν διάβαζα τα σχόλια στο Facebook και γενικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μόνο τα αξιόπιστα Μέσα ενημέρωσης. Ο γιος μου που έμπαινε, τα διάβαζε και μου έλεγε “μπαμπά δεν έγραψαν για σένα ούτε ένα θετικό σχόλιο στους πρώτους τέσσερις μήνες”.
Εγώ στη ζωή μου έβαλα αρχές και κανόνες, που υιοθέτησα και τις έκανα κτήμα μου. Πάντα έβαζα στόχο και δεν με επηρέαζε τίποτα μέσα μου στο να χάσω το δρόμο προς τον στόχο μου. Σε όλες τις ομάδες υπάρχουν δυσκολίες. Είναι σημαντικό πως τις διαχειρίζεσαι αυτές τις στιγμές. Εγώ γενικά δεν επηρεαζόμουν και δεν επηρεάζομαι από αυτά.
Κάπως έτσι χειρίστηκα και εκεί τα πράγματα. Δεν μπήκα σε αυτή τη διαδικασία, γιατί ήξερα ότι έπρεπε να κάνω καλά τη δουλειά μου. Επομένως έπρεπε να είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό. Αν ασχολούμουν με το τι είπε ο ένας κι ο άλλος θα έχανα τη συγκέντρωσή μου και τον στόχο μου. Ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει, ο χρόνος όμως φέρνει τα πράγματα σε ισορροπία.
Αντίθετα με ένοιαζε που ενώ υπήρχαν ελεύθεροι προπονητές εκείνος (σ.σ. ο Γιώργος Χριστοβασίλης) επέλεξε εμένα. Εξεπλάγην να πω την αλήθεια και τον ρώτησα πως και με επέλεξε. Ο κύριος Χριστοβασίλης μου είπε ότι με παρακολουθεί εδώ και δέκα χρόνια και ότι τώρα ήταν η ευκαιρία. Δεν λογάριαζε τι θα πει ο κόσμος.
Ανέλαβα τον Ιανουάριο του 2014 και ο ΠΑΣ πάλευε για να σωθεί στην κατηγορία, ήταν ένα βαθμό πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Είχε το θάρρος αυτό και δεν ανακατευόταν ποτέ. Δεν μου μετέφερε ποτέ πανικό, ανασφάλεια, φόβο.
Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι δούλεψαν εκεί πέτυχαν. Έφυγα εγώ, πήγε ο Γιαννίκης και πήγε καλά. Μετά ήρθε ο Μεταξάς που επίσης πήγε καλά. Ακολούθως ο Στάικος που πήγε καλά. Αυτό δεν είναι τυχαίο.
Ένα από αυτά που είχε χτίσει ο κύριος Χριστοβασίλης είναι το καλό κλίμα στην ομάδα. Εγώ προσωπικά το καλό κλίμα στον ΠΑΣ το βρήκα, δεν το δημιούργησα. Έχει να κάνει όπως είπα και πριν με την κεφαλή. Για μένα μια ομάδα για να πάει καλά πρέπει να υπάρχει σύμπνοια, μιας και όλοι παίζουν για έναν στόχο.
Στα δικά μου πιστεύω αυτό το κλίμα στον ΠΑΣ ήταν σε κορυφαίο επίπεδο. Έτσι ήταν και στον Λεβαδειακό, μπορώ να πω κι ακόμα παραπάνω. Εγώ απλώς προσπάθησα να το ενισχύσω.
Το ίδιο έκανα και στον Απόλλωνα Λεμεσού, που το περιβάλλον δεν ήταν το ίδιο. Εκεί ήταν περισσότερο μια φατρία. Προσπάθησα να το φέρω σε μια ισορροπία. Αυτό το οικογενειακό κλίμα βγάζει και τις ανάλογες συμπεριφορές. Όλα τα παιδιά που είχα τότε παίκτες στον ΠΑΣ πηγαίναν στην καφετέρια και ήταν όλα μαζί, δεν ήταν χωριστά και να λένε πράγματα πίσω από την πλάτη και να υπάρχουν διάφοροι κρυψίνοι.
Μετά από τις βάσεις που είχε βάλει ο κύριος Χριστοβασίλης ο καθένας από μένα και τους παίκτες έβαζε τη σφραγίδα του από τη δική του δουλειά. Κάναμε σπουδαία πράγματα. Η ομάδα βγήκε δύο φορές Ευρώπη, μια φορά έπαιξε. Εγώ μια σεζόν βγήκα προπονητής της χρονιάς, άλλες δύο ήμουν υποψήφιος. Η ομάδα έβγαλε περίπου επτά – οκτώ εκατομμύρια ευρώ.
Αν εξαιρέσουμε την τελευταία χρονιά που ήταν μια στραβή χρονιά από την αρχή, όλες τις άλλες η ομάδα είχε σωθεί από τον Δεκέμβριο και με τη διαχείριση που έγινε πέτυχε οικονομική εξυγίανση και επιτυχίες, ενώ εγώ καταξιώθηκα ως προπονητής στην Ελλάδα. Για να κάτσω 5.5 χρόνια στα Ιωάννινα σημαίνει πολλά. Εισέπραξα αγάπη και σεβασμό και ήμουν και εγώ χαρούμενος σε μια πολύ ωραία πόλη. Αλλιώς δεν θα καθόμουν.
Και δεν ήταν μικρό όλο αυτό. Στην Α’ Εθνική Έλληνας προπονητής με 5.5 χρόνια σταθερή παρουσία σε μια ομάδα δεν υπάρχει. Το έχω ψάξει. Αυτό έγινε για τους λόγους που ανέφερα. Ευχαριστήθηκα τα πάντα σε βαθμό υπερθετικό και δεν έφυγα παρότι είχα προτάσεις και με καλύτερα λεφτά. Δεν ήταν στόχος μου να μείνω πολλά χρόνια. Πήγα 3-4 μήνες και έμεινα 5.5 χρόνια. Όλη κατάσταση που συνάντησα εκεί με οδήγησε σε αυτό.
Ο Γιώργος Χριστοβασίλης στις δύσκολες στιγμές δεν μου μετέφερε πίεση. Ήταν ολιγομίλητος και όχι τόσο εκφραστικός είτε στο καλό είτε στο κακό. Δεν με ενόχλησε ποτέ, πάντα με συμβουλευόταν και πάντα σεβόταν τα πρωτόκολλα συνεργασίας μας. Έμαθα πολλά πράγματα. Στην κηδεία του και ενώ μιλούσα με τον γιο του τον Παναγιώτη και τον ευχαρίστησα για όσα εισέπραξα από αυτούς μου είπε «κόουτς όσα κερδίσατε εσείς, αλλά τόσα και περισσότερα κέρδισε κι ο πατέρας μου από εσάς».
Την τελευταία χρονιά μου στον ΠΑΣ τη σεζόν 2018/19, την πρώτη φορά που του είπα μήπως ήταν καλό να φύγω για το καλό της ομάδας πρώτα, να έρθει ένας προπονητής με περισσότερες παραστάσεις και νέες ιδέες, γιατί ήταν δύσκολη χρονιά, μου είπε να κάτσω άλλη μια χρονιά μήπως πωληθεί κανένας άλλος παίκτης για να ισορροπήσει η ομάδα οικονομικά και να φύγω την επόμενη σεζόν.
Στη ζωή μου αν ένας άνθρωπος με βοήθησε μια φορά, προσπαθώ να ανταποδώσω δέκα φορές περισσότερο. Εκείνη τη στιγμή αυτό που σκέφτηκα ήταν ότι όταν η ομάδα καιγόταν, αυτός εμπιστεύτηκε εμένα. Μου έδωσε ευκαιρία στα δύσκολα. Ήταν το νούμερο ένα κριτήριο. Του το ξαναείπα στα μέσα της χρονιάς, τον Δεκέμβριο. Τότε μου είπε “αν θέλεις να με καταστρέψεις, φύγε”. Τότε ο κύριος Νιαρχάκος έκανε μια κουβέντα με τους παίκτες και του είπαν ότι άμα φύγω η ομάδα έπεσε.
Εγώ σαν άνθρωπος δεν μπορούσα να πηδήξω από το καράβι και να φύγω, αφήνοντας την ομάδα ακυβέρνητη. Ήταν ηθικό πράγμα, παρότι στο τέλος ήταν στενάχωρο με τον υποβιβασμό. Η πιο στενάχωρη στιγμή της καριέρας μου. Είχα επενδύσει πολλά. Σε δουλειά, αγάπη, αφοσίωση, πάθος. Πληγώθηκα πολύ. Αυτό που είχαμε φτιάξει κατέληξε έτσι και με πλήγωσε. Είχα και έχω πολλά συναισθήματα γι’ αυτή την ομάδα.
Από τον ΠΑΣ Γιάννινα σίγουρα ξεχωρίζω τα ευρωπαϊκά ματς. Με την Οντ μέσα που όλη η πόλη γιόρταζε και πετύχαμε μια ιστορική νίκη, τα παιχνίδια με την Άλκμααρ. Το μεγαλύτερο για μένα ήταν το παιχνίδι με την Ξάνθη που εξασφαλίσαμε το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Ήταν όλη η μέρα εντυπωσιακή, με τον κόσμο που βρέθηκε και στο γήπεδο, αλλά και μετά στην πόλη όταν επιστρέψαμε. Ήταν η πρώτη φορά που βγήκε η ομάδα στην Ευρώπη και πραγματικά ένιωσα ότι πέτυχαμε κάτι μεγάλο.
Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό μου κάποια αρνητική σκέψη που δεν παίξαμε ξανά Ευρώπη, αν και το πετύχαμε στο γήπεδο. Δεν μπορώ να το αλλάξω. Ήταν ένα κεφάλαιο που το έκλεισα και πάντα σκέφτομαι το μπροστά που μπορούμε να αλλάξουμε. Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο. Αν το ξαναζούσα όλο αυτό, αλλά και γενικά τη ζωή μου, θα ήθελα να ήταν ίδια. Δεν έμεινε απωθημένο.
Και γιατί να το έχω απωθημένο. Στον ΠΑΣ ήταν η καλύτερη περίοδος της καριέρας μου. Όπως είπα βγήκα καλύτερος προπονητής. Και γι’ αυτό μόνο τιμή, χαρά, δικαίωση για τον κόπο τουλάχιστον ετών. Είχα κίνητρο για να δουλέψω. Ήταν τρομερή ικανοποίηση και δικαίωση. Ακόμα και για έναν καταξιωμένο προπονητή είναι σπουδαίο βραβείο αυτό. Είναι σπουδαίο να σε επιλέγουν συνάδελφοι προπονητές και παίκτες και όχι οι δημοσιογράφοι και οι φίλαθλοι. Και αυτό του δίνει μια έξτρα αξία.
Από όλους τους συναδέλφους εισέπραξα σεβασμό. Και από τους Έλληνες και από τους ξένους. Πάντα μου απέδιδαν κάτι που με γέμισε με ικανοποίηση. Όταν πήγα στην Κύπρο, ο Μαρίνος Ουζουνίδης όταν δούλευε στον ΑΠΟΕΛ σε μια κουβέντα που γινόταν τον ρωτήσαν ποιος προπονητής θα μπορούσε να έρθει στην Κύπρο. Και εκείνος υπέδειξε εμένα. Αυτός έβαλε την πρώτη σπίθα και ήταν η αιτία που πήγα εκεί. Να είναι πάντα καλά και τον ευχαριστώ πολύ.
Πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των Ελλήνων προπονητών. Βλέπω σε Ισπανία, Πορτογαλία, Σερβία να συμβαίνει αυτό. Εμείς κοιτάμε να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Γιατί; Εγώ κάνω μεγάλη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Προσπαθώ όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να βοηθάω προς αυτή την κατεύθυνση.
Από προτάσεις που έχω δεχθεί κατά καιρούς, από τους λεγόμενους μεγάλους υπήρχε πρόταση μόνο από τον Άρη. Είχα επίσημη κουβέντα που για διάφορους λόγους δεν προχώρησε. Είχα συναντηθεί με τον κύριο Καρυπίδη, αλλά δεν προχωρήσαμε. Επίσης ακούστηκε το όνομά μου για τον Παναθηναϊκό, χωρίς όμως να με ενοχλήσει εμένα ποτέ κανένας. Δεν ξεκίνησε από μένα αυτό, αλλά δεν έφτασε και σε μένα. Το μόνο χειροπιαστό ήταν με τον Άρη. Οι άλλες ομάδες που με προσέγγισαν ήταν στο ίδιο επίπεδο του ΠΑΣ”.
Το περίφημο μπαράζ της Ρόδου που κατέληξε να τον βρίσκει στη μέση
Οι δύο ομάδες με τις οποίες έχει μια διαφορετική σύνδεση και σχέση (ΟΦΗ και ΠΑΣ Γιάννινα), έχουν μια κόντρα μεταξύ τους (σε επίπεδο φιλάθλων και οπαδών), η οποία είναι σε φθίνουσα πορεία. Η αφετηρία του ήταν ο αγώνας μπαράζ παραμονής στη Ρόδο το 2001, όταν ο ΟΦΗ νίκησε και παρέμεινε στην κατηγορία, σε έναν αγώνα που στιγματίστηκε από τα επεισόδια των οπαδών των δύο ομάδων. Ο ίδιος πάντως αισθάνεται περήφανος που έβαλε το λιθαράκι του στο να γεφυρωθεί το χάσμα.
“Είμαι υπερήφανος πολύ που βοήθησα να μειωθεί αυτή η κόντρα. Όταν ήμουν προπονητής στον ΠΑΣ ήταν να παίξουμε με τον ΟΦΗ. Εγώ στη ζωή μου αυτό που πιστεύω δεν φοβάμαι να το καταθέσω, γιατί δεν υπάρχει κάτι επιλείψημο. Είχα πει ότι ο ΟΦΗ είναι η ομάδα μου, ενώ ήμουν προπονητής του ΠΑΣ. Υπήρξαν αντιδράσεις από τους φίλους του ΠΑΣ.
Ο ίδιος αυτός ο κόσμος εκτίμησε στην πορεία, μέσα και από άλλα περιστατικά ότι είμαι αληθινός, πίστεψαν ότι έλεγα αυτό που πίστευα και ένιωθα. Είναι δυνατόν να λέω ότι δεν είμαι ΟΦΗ και να είμαι; Όταν καταθέτεις κάτι πραγματικό σε μια ομάδα εκτιμάται ότι είσαι ειλικρινής και τίμιος. Έτσι έκανα πάντα. Πιστεύω ότι η δική μου παρουσία βοήθησε να μειωθεί όλο αυτό και είμαι χαρούμενος και περήφανος.
Στην Ήπειρο έχουν σκοτωθεί πολλοί Κρητικοί και στον απελευθερωτικό αγώνα, αλλά και το 1940. Είχα πάει στα Ιωάννινα σε μια αναπαράσταση του 1940 για την αντίσταση στη γερμανική κατοχή και στα ονόματα των πεσόντων υπήρχαν πολλοί Κρητικοί. Αντίστροφα στην Κρήτη για τον ίδιο λόγο έχουν χάσει τη ζωή τους πολλοί Ηπειρώτες στον απελευθερωτικό αγώνα. Και τι έχουμε να χωρίσουμε;
Υπήρξαν κάποιοι στη Ρόδο λίγοι που κάνανε όσα κάνανε. Αξίζει τώρα τον κόπο δύο περιοχές να έχουν αυτό για κάποιους λίγους. Για μένα είναι μικρό στο μυαλό μου. Θα μου καθορίσει εμένα τη στάση μου κάποιος που τότε υπό την οποιαδήποτε επήρρεια ακόμα και του πάθους για την ομάδα του, να δημιουργήσει μια αψιμαχία και όλο αυτό να κρατάει; Και από τις δύο μεριές το ίδιο είναι. Έκανα μεγάλη προσπάθεια γι’ αυτό και αισθάνομαι πολύ καλά μέσα μου.
Να είμαι ειλικρινής για το τι συνέβη δεν ξέρω. Ήμουν στην Ρόδο ως προπονητής του ΟΦΗ ’94, αλλά στα επεισόδια ευτυχώς δεν ήμουν, αυτά έγιναν στο λιμάνι. Συνέβησαν πράγματα απαράδεκτα, ένας οπαδός του ΠΑΣ έχασε το μάτι του. Ήταν περιορισμένοι σε αριθμό άνθρωποι και έφτιαξαν όλο αυτό. Από όπου κι αν ξεκίνησε. Αν ξεκίνησε από τους Κρητικούς 10 φορές πρόβλημα, αν το ξεκίνησαν οι Γιαννιώτες 5. Βάζω πρώτα την πατρίδα μου“.
Η πορεία στην Κύπρο
Μετά τον ΠΑΣ Γιάννινα ακολούθησε η Κύπρος, για λογαριασμό του Ολυμπιακού Λευκωσίας και του Απόλλωνα Λεμεσού αντίστοιχα. Μια εμπειρία για την οποία εντελώς ασυναίσθητα είχε ήδη προετοιμαστεί.
“Την περίοδο του κορονοϊού ασυναίσθητα παρακολουθούσα τι συνέβαινε ποδοσφαιρικά στην Κύπρο. Ασυναίσθητα έβλεπα παιχνίδια, δεδομένα από το Wy Scout και μου προκάλεσε ενδιαφέρον. Έπαιζαν πιο ανοικτά, πιο επιθετικά με λιγότερη σκοπιμότητα. Πριν γίνει αυτό με τον Μαρίνο, με πήρε ένας μάνατζερ από την Κύπρο δεν τον ήξερα. Πρώτα με πήρε για τη Νέα Σαλαμίνα και μετά για τον Ολυμπιακό Λευκωσίας. Απάντησα θετικά και πήγα στον Ολυμπιακό.
Ο Απόλλων αναλογικά είναι σαν τον ΠΑΟΚ στην Ελλάδα. Στη Λευκωσία οι δυνατές ομάδες είναι ο ΑΠΟΕΛ και η Ομόνοια, υπάρχει η Ανόρθωση που προέρχεται από την Αμμόχωστο αλλά σήμερα είναι στη Λάρνακα, ο Απόλλων, η ΑΕΛ. Είναι οι αντίστοιχες μεγάλες ομάδες.
Με πέντε μήνες δουλειά στον Ολυμπιακό, μου δόθηκε η ευκαιρία. Με τον Ολυμπιακό δεν είχαμε ρόστερ, σαν βάση είχαμε 7-8 παιδιά από την προηγούμενη σεζόν. Όταν έφυγα ήμασταν τρίτοι και μπήκαν αρκετά νέα παιδιά. Ο Ανδρέου για παράδειγμα που τώρα είναι στη Σαρλερουά, όταν πήγα δεν είχε παίξει και με εμένα έπαιξε από την αρχή, σε ηλικία 18 ετών. Παίξανε πέντε παιδιά στην Εθνική, πωλήθηκαν παίκτες. Αυτό ο Απόλλων το εκτίμησε.
Στον ΠΑΣ έκανα τόσα χρόνια και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία. Η Κύπρος είναι πιο ανοικτή στην ευκαιρία και δεν υπάρχουν στερεότυπα. Φέτος το πρωτάθλημα το πήρε ο Άρης Λεμεσού, που πριν από δύο χρόνια ήταν στη Β’ κατηγορία. Ήταν σαν να έμενε φέτος ο Λεβαδειακός εδώ και τη νέα χρονιά να έπαιρνε το πρωτάθλημα.
Τη χρονιά που εμείς χάσαμε το πρωτάθλημα και το πήρε η Ομόνοια, την επόμενη έμεινε εκτός εξάδας. Άμα αξίζεις την ευκαιρία σου τη δίνουν πιο εύκολα.
Ο κόσμος του Απόλλωνα ήταν αρκετά διψασμένος και περίμενε τον τίτλο, γιατί έφτασε πολύ κοντά στο να το πάρει η ομάδα και τα προηγούμενα χρόνια. Όταν πήγα εγώ ήταν μονόδρομος. Ή το πρωτάθλημα ή τίποτα. Με εμένα ο τίτλος χάθηκε την προτελευταία αγωνιστική, παρότι ήμασταν αήττητοι στα playoffs.
Όμως δεν ένιωσα μεγαλύτερη πίεση από ότι στον ΠΑΣ ή στον ΟΦΗ. Το ποδόσφαιρο είναι πολυπαραγοντικό. Ένα παιχνίδια το επηρεάζουν πολύ παράγοντες. Πρώτον η ικανότητα της ομάδας, μετά η ικανότητα του αντιπάλου. Οι αστάθμητοι παράγοντες που είναι ο καιρός, οι τραυματισμοί, η διαιτησία. Το να μπει ένα γκολ από τα 30 μέτρα στο πρώτο λεπτό. Πρέπει να διαχειριστείς κάτι που σου ανατρέπει τα σχέδια.
Το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι την απόδοση τη δική μας και μέσα από αυτή να περιορίσουμε τον αντίπαλο. Μόνο αυτό. Ούτε τη διαιτησία μπορώ να επηρεάσω, ούτε τους τραυματισμούς, ούτε τον καιρό. Το μόνο που κοιτάω είναι να κάνω το μέγιστο. Η πιο δύσκολη μέρα είναι η Κυριακή και η Δευτέρα μετά από ένα ματς.
Εκεί οργανώνω όλα για το επόμενο ματς. Να είμαι ταυτόχρονα ψυχικά, σωματικά και πνευματικά σε καλή κατάσταση. Αλλιώς δεν μπορώ να είμαι έτοιμος. Αν δεν κοιμηθώ ήρεμα την άλλη μέρα το μυαλό μου δεν θα είναι καθαρό. Δεν μπορώ να τα κάνω όλα.
Στον Απόλλωνα ενώ είχα 25 παίκτες, είχα περίπου 20 συνεργάτες. Ο Απόλλων είχε μια οργάνωση κορυφαίου επίπεδου και η διαφορά με αυτό που είχα πριν σε οργανωτικό επίπεδο ήταν μεγάλη. Επί ημερών μου παρεχόταν οι ανέσεις στους ποδοσφαιριστές. Πρωϊνό, μεσημεριανό, ξενώνες διαμονής για τους παίκτες. Είχα πραγματικά μεγάλο αριθμό συνεργατών που μου έκαναν πιο εύκολη την καθημερινότητα.
Δεν είναι τυχαίο ότι και στο εξωτερικό προχωράει πολύ αυτό με την εξειδίκευση. Δεν μπορεί να είμαστε ειδικοί σε όλα. Εγώ για παράδειγμα είμαι γυμναστής και στον Απόλλωνα είχα τρεις γυμναστές. Σε κομμάτια που αφορούσαν τη δουλειά τους δεν ανακατευόμουν και απλώς τους παρατηρούσα. Αυτοί έχουν εξειδικευτεί στη μέθοδο, στον τρόπο και στην οργάνωση αυτού που δουλεύουν.
Εγώ ξέρω τη βασική δομή, αλλά δεν μπορώ να πάω έναν παίκτη ψηλά σε έναν τομέα, δεν είμαι ειδικός σε αυτό. Η δουλειά μου είναι η προπονητική και εκεί προσπαθώ να εξελίσσω. Πλέον υπάρχει ανάλυση και εξειδίκευση. Όσο πιο καλούς και ποιοτικούς συνεργάτες έχεις, τόσο καλύτερα γίνεται η δουλειά. Και ο Απόλλων ήταν top σε αυτό“.
Το λάθος με τον Απόλλωνα Σμύρνης
Η πορεία στον Απόλλωνα Σμύρνης ήταν σύντομη, το ίδιο και η αναφορά του στην “Ελαφρά Ταξιαρχία”. Παρ’ όλα αυτά ήταν αρκετή για να να βγάλει όσα νιώθει γι’ αυτό το σύντομο πέρασμά του.
“Ήθελα να φύγω από την Κύπρο, παρότι είχα προτάσεις. Είχα στεναχωρηθεί που δεν πήραμε το πρωτάθλημα. Έκανα το λάθος και πήγα στον Απόλλωνα Σμύρνης. Το μετάνιωσα και μετανιώνω πολύ σπάνια στη ζωή μου. Δεν έπρεπε να πάω. Είχα πρόταση και πριν τρία χρόνια από τον Απόλλωνα ενώ ήμουν στον ΠΑΣ. Μου έδιναν περισσότερα χρήματα, αλλά δεν πήγα για κάποιους λόγους.
Τρία χρόνια μετά οι ίδιοι λόγοι δεν φύγανε, αλλά εγώ πίστευα ότι με αυτές τις δυσκολίες θα μπορούσα να πετύχω κάποια πράγματα, αλλά έκανα λάθος“.
Εκεί που βρήκε τις τέλειες συνθήκες αλλά δεν ευδοκίμησε
Μετά τον Απόλλωνα Σμύρνης και ένα νέο πέρασμα στον Ολυμπιακό Λευκωσίας ήρθε ο Λεβαδειακός, με τον οποίο όμως παρότι παρουσίασε βελτιωμένη εικόνα δεν κατάφερε να αποφύγει τον υποβιβασμό, ο οποίος για τον Πετράκη ήταν άδικος. Μάλιστα για την ομάδα της Βοιωτίας και τον Γιάννη Κομπότη είχε να πει μόνο καλά λόγια.
“Ο υποβιβασμός του Λεβαδειακού ήταν άδικος και δεν το λέω μόνο εγώ. Το λέει όλη η φίλαθλη κοινή γνώμη. Με πήραν τηλέφωνο από όλη την Ελλάδα. Δεν υπάρχει προηγούμενο με αυτό που έγινε. Σε όλα τα παιχνίδια κερδίζαμε μέχρι το 85′, εκτός από το τελευταίο με τον ΠΑΣ που ήταν αδιάφορο, το οποίο πιστεύω θα κερδίζαμε αν ήταν άλλες οι συνθήκες.
Θέλαμε ένα από τα πέντε αυτά ματς να το κερδίσουμε για να μείνουμε και για διάφορους λόγους δεν συνέβη. Παίζαμε καλό ποδόσφαρο, δημιουργώντας ευκαιρίες, χωρίς να δεχτούμε πολλές. Στη Λαμία για παράδειγμα δεχθήκαμε γκολ, ενώ το σουτ του παίκτη της Λαμίας πήγαινε άουτ, η μπάλα βρήκε σε πόδι παίκτη μου και μπήκε μέσα στο 90+3′. Δεν είχαμε και τον χρόνο. Στον Παναιτωλικό χάσαμε στο 117′. Με τον Ιωνικό στο 87′, με τον Ατρόμητο στο 84′ σε ματς που ήμασταν καλύτεροι.
Με τον ΟΦΗ ισοφαριστήκαμε στο 75′ και χάσαμε τεράστια ευκαιρία στο τέλος για να κερδίσουμε. Ένα από αυτά να ήταν αλλιώς, θα τα είχαμε καταφέρει. Ήταν άδικο και κρίμα, η ομάδα έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, ήταν αήττητη στα playouts και έπεσε. Δεν μπορούσα να δώσω και εξήγηση γι’ αυτό.
Ο Λεβαδειακός επί ημερών μου βελτιώθηκε με τις αρχές και τις αξίες που είχα ως προπονητής και άνθρωπος, ωστόσο σημαντικές είναι οι προϋποθέσεις που θα βρεις για να δουλέψεις, δεν είμαστε μάγοι. Εμείς είμαστε μαγείροι. Ότι μπει στο τσουκάλι αυτό θα φτιάξουμε. Πρέπει να βρούμε το περιβάλλον για να καταθέσουμε την ικανότητα που έχουμε για να εξελιχθούμε. Ένας παίκτης του “2” δεν μπορεί να πάει στο “10”. Μπορεί μέχρι το “5”. Έχει να κάνει με τη μαγιά που έχουμε στα χέρια και να ταιριάζει με αυτό που θέλουμε ή να αντιληφθούμε τα στοιχεία τους και να τα βελτιώσουμε όχι να αλλάξουμε κάτι.
Πιστεύω ότι το περιβάλλον και τα υλικά που έχουμε στα χέρια μας, μας βοηθάει να πετύχουμε και εμείς πράγματα με τις ικανότητές μας.
Ο Κομπότης ήταν τζέντλεμαν με Τ τεράστιο, όχι απλά κεφαλαίο. Είχαμε άριστη συνεργασία. Του είπα ότι αν η ομάδα δεν έπεφτε, γιατί δεν ήθελα να δουλέψω στη Β’ κατηγορία, θα έφευγα μόνο αν με έδιωχνε. Τόσο πολύ ευχαριστημένος ήμουν. Θα έμενα όσο πήγαινε, ακόμα και να έκλεινα εκεί την καριέρα μου.
Ποτέ δεν παρενέβη στη δουλειά μου. Θα πει τη γνώμη του με ευγένεια και σεβασμό. Πρέπει να κατατίθεται, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι κακό να συζητάς με αυτόν που επενδύει τα χρήματά του, είμαστε υπάλληλοί του. Αρκεί να υπάρχει σεβασμός, αλλά και να υιοθετείς αυτά που λέει ο ειδικός.
Μόνο καλά έχω να πω. Έχει δημιουργήσει ένα υπέροχο περιβάλλον για δουλειά. Είχα τρεις ονειρικούς μήνες. Να είναι καλά όλοι τους“.
Οι σχέσεις του με τους πρώην παίκτες του
Από τα χέρια του Γιάννη Πετράκη πέρασαν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές, οι οποίοι έκαναν εξαιρετική καριέρα, ειδικά στον ΠΑΣ Γιάννινα. Μάλιστα για έναν από αυτούς, τον Λεονάρντο Κούτρη διηγήθηκε μια ιστορία για το πως τον χρησιμοποίησε σε ένα από τα πιο κρίσιμα παιχνίδια της ιστορίας της ομάδας των Ιωαννίνων.
“Με όλους τους παίκτες έχω καλές σχέσεις και μιλάω ακόμα με κάποιους από αυτούς, μου έχουν δείξει σεβασμό. Με τον Καρνέζη που έκανε τη σπουδαία καριέρα που έκανε και παρότι συνεργαστήκαμε ενώ ήταν μικρός ακόμα μιλάμε. Με πολλά παιδιά. Έχουν σεβασμό και μιλάμε και αυτό θα έλεγα ότι ήταν ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που πέτυχα στη ζωή μου.
Μια πολύ ωραία ιστορία που έχω που είναι και πιο πολύ σαν μάθημα προς όλους έχει να κάνει με τον Κούτρη. Αυτό αφορά κάθε φάση της ζωής και τη δουλειά μας. Όταν είναι να πάρουμε μια απόφαση υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μας επηρεάζουν για τη λήψη της. Συνήθως αυτό που κυριαρχεί δεν είναι αυτό που πιστεύουμε, αλλά αυτό που μας επιβάλλουν οι συνθήκες. Για να έχουμε άλλοθι και να βγάλουμε την ευθύνη πάνω μας. Για να μπορεί να υπάρξει δικαιολογία σε περίπτωση αποτυχίας. Και τελικά αυτό που πιστεύουμε μένει πίσω μας.
Λίγες μέρες πριν από το ματς με την Ξάνθη, τη Δευτέρα, εντελώς αυθόρμητα πήρα αγκαλιά τον Κούτρη και του είπα. “Δεν σε έβαλα, αλλά είμαι ευχαριστημένος από σένα, συνέχισε έτσι και η επόμενη χρονιά θα είναι δικιά σου”. Τον είχαμε πάρει από τον Εργοτέλη τον Δεκέμβριο. Έπαιζε αριστερό χαφ, τον έκανα αριστερό μπακ. Τον εκπαίδευσα, τον βελτίωσα και του έμαθα τις απαιτήσεις της θέσης. Όμως δεν τον είχα χρησιμοποιήσει ποτέ.
Είχα μπροστά του τον Φονσί Ναδάλες τότε. Με ευχαρίστησε ο Κούτρης. Την Τετάρτη ο Ναδάλες υπέστη τράβηγμα. Αυτά που είχα πει στον Λέο, του τα είπα γιατί τα πίστευα. Τότε είχα τον Καρανίκα και τον Στρούνα. Ο Αντράζ ήταν διεθνής στη Σλοβενία και έπαιζε αριστερό μπακ.
Σε εμάς έπαιζε δεξί, γιατί ήταν δεξιοπόδαρος και μοιράζοταν τη θέση με τον Καρανίκα. Στην προπόνηση έβαλε τον Κούτρη με τους βασικούς. Τότε εξεπλάγην και οι βοηθοί μου. Μου είπαν ότι δεν είχε παίξει παιχνίδι, δεν είχε ρυθμό. Δεν είχαν άδικο.
Ο ΠΑΣ τότε έπαιζε το παιχνίδι της ιστορίας του. Αν δεν κέρδιζε δεν έβγαινε Ευρώπη θα εξαρτιόνταν από το άλλο αποτέλεσμα. Μου είπαν οι βοηθοί μου, αν πάει στραβά το ματς με τον Κούτρη, πως θα το δικαιολογήσουμε στον κόσμο; Σε αυτό το ματς θα κάνουμε πείραμα;
Ήταν λογικό επιχείρημα. Εγώ μέσα μου όλα τα σενάρια τα αρνητικά που θα με επηρεάζαν και δεν θα έβαζα τον Κούτρη τα άφησα πίσω. Την Κυριακή ήρθε και ο κύριος Χριστοβασίλης και με έπιασε να μου πει γι’ αυτό. Μου είπε τότε. “Ξέρεις τι σημαίνει αυτό το ματς για την ομάδα; Αν ο Κούτρης γλιστρήσει ή οτιδήποτε, πώς θα γυρίσουμε στα Ιωάννινα; Και εγώ και εσύ. Τι θα γίνει και με τον Κούτρη;”. Μου το είπε αυτό, αλλά στο τέλος μου είπε κάνε ό,τι νομίζεις. Δεν ήθελε να παρέμβει περαιτέρω.
Εγώ τον Κούτρη έβαλα και κερδίσαμε 1-0. Στη ζωή πρέπει να κάνουμε κυρίαρχο αυτό που πιστεύουμε όχι τα αρνητικά σενάρια. Πρέπει να δείχνουμε εμπιστοσύνη και στα νέα παιδιά, αν τα πιστεύουμε. Αν είναι καλοί οι ξένοι προφανώς και να έρθουν, αλλά πρέπει να έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας. Όχι όμως δεν ισχύει ότι ότι έρθει είναι τρομερό.
Πήρε για παράδειγμα ο Άρης προπονητή τον Χερμάν Μπούργος, επειδή ήταν βοηθός του Σιμεόνε. Μετά από λίγους μήνες αποχώρησε χωρίς να δείξει τίποτα. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Αν υπάρχει κάτι καλό το ψάχνουμε. Παρόμοιες περιπτώσεις είναι πολλές. Ο Ανδρέου που τώρα παίζει στη Σαρλερουά, την προηγούμενη χρονιά δεν έπαιζε καθόλου, εγώ κατευθείαν τον έκανα βασικό.
Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού μου είχε προτείνει να πάρουμε άλλον στόπερ. Είχα τρεις στόπερ από πέρυσι και τον Ανδρέου. Παρέκαμψα τους δύο από τους τρεις βασικούς και το έβαλα. Αντίστοιχη περίπτωση ήταν και ο Χαρίσης. Ο πρόεδρος ήρθε και μου είπε να παραχωρήσει τον Λίλα στην Πάρμα και χάρηκα. Του είπα ναι δώστον. Ήταν από πίσω ο Χάρης και σκεφτόμουν να το βάλω, ενώ ο Λίλα τότε ήταν Νο.1 βαρόμετρο στην ομάδα.
Ο Μαυροπάνος στον ΠΑΣ άλλη παρόμοια περίπτωση. Με τον Ντίνο επίσης μου ήταν δύσκολο, αλλά τον εμπιστεύτηκα. Τότε είχα τον Μπέριο μαζί με τους Τζημόπουλο και Μιχαήλ. Ο Θοδωρής “φαγώθηκε” άδικα, υπήρχε και ο Σκόνδρας. Όταν τον εμπιστεύτηκα πήγε καλά, δεν είχα παράπονο. Έβλεπα όμως ότι και ο Σκόνδρας που δεν μιλούσε μπορούσε να προσφέρει και ήθελα να τον βοηθήσω. Ο Μαυροπάνος τους ξεπέρασε όλους.
Στην πορεία έκανα αυτό που πίστευα. Τον έβαλα και αδίκησα τον Μπέριο. Ήξερα ότι ήταν ατίθασος και θα μου δημιούργούσε γκρίνια, αλλά δεν με ενδιέφερε. Μετά ο Μαυροπάνος έπαιξε και πωλήθηκε στην Άρσεναλ.
Περίμενα ότι μετά ο Μαυροπάνος θα έκανε αυτή την πορεία. Φαινόταν από τότε τι παίκτης μπορεί να γίνει, είχε τα προσόντα. Για τον Κούτρη περίμενα να πάει καλύτερα γιατί μπορούσε. Και ο Χαρίσης τώρα βρήκε τον δρόμο του. Για μένα μπορούσε να σταθεί σε κορυφαία ομάδα στην Ελλάδα, αλλά στάθηκε άτυχος με τον τραυματισμό.
Ο Πασχαλάκης όταν ήρθε στον ΠΑΣ ήταν 28 και είχα 10 συμμετοχές στην Α’ Εθνική. Κάποιος τον εμπιστεύτηκε για να παίξει και να δείξει τι μπορεί να κάνει. Πρώτα ο πρόεδρος που τον πήρε και μετά εγώ. Ξαφνικά έγινε καλός;
Είχε αξία, βελτιώθηκε σε κάποια πράγματα που είχαν να κάνουν με τον παρορμητισμό. Δούλεψε καλά με τον Τσηλιόπουλο, τον προπονητή τερματοφυλάκων. Του δόθηκε η ευκαιρία και δείτε που έφτασε. Αξίζουν τα παιδιά να τους δίνονται ευκαιρίες“.
Η σχέση με τον γιο του και η αγάπη για την προπονητική
Και τέλος δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για τον γιο του, Γιώργο Πετράκη, ο οποίος ακολουθεί τα χνάρια του και έχει γίνει κι αυτός με τη σειρά του προπονητής.
“Όταν έχω έναν προβληματισμό, είναι ο πρώτος που τη μοιράζομαι. Έχει συγκροτημένη και καλά δομημένη σκέψη, όχι μόνο για το ποδόσφαιρο. Κι αυτός το ίδιο κάνει μαζί μου. Πότε όμως δεν προσπάθησα να του επιβάλλω τη γνώμη μου. Πάντα την κατέθετα κι αυτός αποφάσισε ό,τι ήθελε. Είμαστε δύο διαφορετικοί άνθρωποι, δύο διαφορετικές προσωπικότητες με σεβασμό και ως πατέρας – γιος και ως συνάδελφοι.
Το να μη δουλέψουμε μαζί είναι περισσότερο είναι επιλογή δική του . Εγώ δεν πιστεύω ότι θα ήταν το καλύτερο, αλλά μέσα μου λέω ότι αν ευδοκιμήσουν οι συνθήκες, ίσως να το κάνουμε. Δεν ήμουν πολύ ζεστός, αλλά λίγο ανοικτός. Εκείνος θέλει μόνος του. Να τραβήξει τη δική του πορεία.
Άλλωστε και εμένα δεν μου αρέσει η δουλειά του συνεργάτη. Και με τον Σκάζνι δεν ήμουν καλός. Έλεγα τη γνώμη μου όχι με τον καλύτερο τρόπο. Μετά από πολλά χρόνια κατάλαβα ότι είχα κάνει λάθη στον τρόπο που του έλεγα πράγματα με ειλικρίνεια για να τον βοηθήσω.
Έχω παθολογική αγάπη γι’ αυτό που κάνω. Όπως σταμάτησα 32 ετών το ποδόσφαιρο που δεν το ευχαριστιόμουν και δεν αισθανόμουν χρήσιμος, το ίδιο μέσα μου. Αν αισθανθώ ότι δεν έχω αυτή τη φλόγα που έχω τώρα και την πίστη ότι μπορώ να καταθέσω πράγματα και να γίνω χρήσιμος, θα σταματήσω. Δεν μου έχει φύγει αυτό το πάθος, αυτή η αγάπη κι αυτή η ενέργεια. Αν δω ότι εξανεμίζεται την ίδια στιγμή θα σταματήσω”.
Πηγή: sport24.gr
