Στα τοπικά πρωταθλήματα του Ηρακλείου, εκεί όπου ο αθλητισμός παραμένει αυθεντικός και η αγάπη για το ποδόσφαιρο μετριέται σε ιδρώτα και προσφορά, υπάρχουν μορφές που δεν κυνηγούν τα φώτα της δημοσιότητας, μα είναι αναντικατάστατοι για τις ομάδες τους. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Νίκος Καμπιτάκης, ο φροντιστής της Αγίας Βαρβάρας.
Δεν είναι προπονητής, δεν φορά περιβραχιόνιο, ούτε δίνει εντολές από τον πάγκο. Κι όμως, η παρουσία του είναι πάντα εκεί – πριν το ματς, στο ημίχρονο, μετά το τελευταίο σφύριγμα. Από το στρώσιμο των εμφανίσεων, μέχρι την ψυχολογική στήριξη των παικτών και το χαμόγελο που δεν χάνεται ποτέ, ο Νίκος είναι η ήρεμη δύναμη στα αποδυτήρια και στο γήπεδο.
Αν και η λέξη “φροντιστής” ίσως περιορίζει τον ρόλο του, για την Αγία Βαρβάρα είναι ο άνθρωπος για όλα: φίλος, στηρίγμα, ψυχή της ομάδας. Πάντα διακριτικός, πάντα παρών, ένας αληθινός εραστής του τοπικού ποδοσφαίρου, που δεν μετρά προσφορά με χρήμα ή ώρες, αλλά με αγάπη και μεράκι.
Όποιος έχει περάσει από τα γήπεδα της ΕΠΣΗ, ξέρει τον Νίκο. Τον έχει δει να δουλεύει με αυταπάρνηση, να κουβαλάει μπάλες, να καθαρίζει πάγκους, να προσέχει τα παιδιά της ομάδας λες και είναι δικά του. Είναι από εκείνους που κάνουν τη διαφορά στα… αθόρυβα, εκείνους που κρατούν το ποδόσφαιρο ανθρώπινο.
Ο Νίκος Καμπιτάκης δεν είναι απλώς ένας φροντιστής. Είναι ένα σύμβολο ρομαντισμού, προσφοράς και ανιδιοτέλειας. Ένα από τα πιο αγαπητά πρόσωπα στα τοπικά γήπεδα, που με ένα χαμόγελο μπορεί να σου φτιάξει τη μέρα.
Και για αυτό, αξίζει το δικό του χειροκρότημα.
