Ο Κοσμάς Τσιλιανίδης παραχώρησε μεγάλη συνέντευξη στην ιστοσελίδα metrosport.gr για την πορεία του στο ποδόσφαιρο. Το ξεκίνημά του, οι σημαντικές στιγμές, οι τραυματισμοί, το παρών και το μέλλον του. Ο πρώην επιθετικός του ΟΦΗ μάλιστα, αποκάλυψε την επιθυμία του να κλείσει την καριέρα του στην κρητική ομάδα.
Αποσπάσματα για τον ΟΦΗ και όχι μόνο:
● Γιατί ο Τσιλιανίδης είναι ελεύθερος σήμερα που μιλάμε;
«Γιατί δεν βρήκα κάτι καλό το καλοκαίρι, λόγω του ότι πέρσι δεν αγωνίστηκα με τη Λαμία, δεν είχα κάποια καλή πρόταση και για αυτό αποφάσισα να μην κλείσω κάπου μόνο για να κλείσω, που δεν με ικανοποιεί γενικότερα και σαν ομάδα και σαν πρόταση και να κοιτάξω τον Γενάρη μήπως υπάρχει κάτι καλύτερο. Είχα προσεγγίσεις και από Α΄ και από Β΄ Εθνική».
● Κοσμά, θεωρείς ότι είναι καλύτερο το να μείνεις χωρίς ομάδα, επειδή δεν βρήκες αυτό που ήθελες;
«Όχι, απλά ρισκάρεις και καμιά φορά χρονικά μπορεί να σου έρθει κάτι καλύτερο, μπορεί και να μην σου έρθει κιόλας. Πήρα το ρίσκο, αλλά δεν το μετανιώνω.»
● Σε ποια θέση πιστεύεις ότι αποδίδεις καλύτερα, αυτή του winger ή του δεύτερου φορ;
«Αν και έχω παίξει πολύ λίγο, θεωρώ ότι ως δεύτερος επιθετικός, είναι πιο κοντά στα στοιχεία μου, γιατί δεν είμαι ένας παίκτης καθαρά γραμμής, ενώ έχω παίξει εξτρέμ στις περισσότερές μου συμμετοχές, αλλά πάντα παίζω σαν εσωτερικός εξτρέμ. Λόγω το ότι δεν ήμουν τόσο ταχυδυναμικός, είχα όμως άλλα στοιχεία, όπως το κράτημα της μπάλας, το συνδυαστικό παιχνίδι».
● Πιστεύεις τα τελευταία χρόνια έχουμε κάνει κάποια πρόοδο στο κομμάτι της ανάδειξης Ελλήνων ποδοσφαιριστών;
«Ναι έχουμε κάνει πρόοδο, γιατί υπάρχουν ομάδες, που πλέον άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους ταλαντούχους Έλληνες ποδοσφαιριστές, αλλά παρόλο αυτά θεωρώ ότι είμαστε πάρα πολύ πίσω και δεν υπάρχει αυτό συντονισμένα από όλες τις ομάδες.
Γίνεται μεμονωμένα από ομάδες οι οποίες είναι καλά οικονομικά, από ομάδες δηλαδή που έχουν δυνατούς προέδρους με αρκετά χρήματα, που έχουν επενδύσει σε αυτό το κομμάτι.
Απορώ πως ομάδες οι οποίες δεν έχουνε τόσα χρήματα δεν κοιτάνε σοβαρά μια τέτοια επένδυση ώστε να μπορέσουνε να βάλουνε περισσότερα έσοδα στην ομάδα με αυτόν τον τρόπο, βγάζοντας νέους Έλληνες ποδοσφαιριστές.»
● Τι φταίει και δεν προωθούνται οι Έλληνες και προτιμώνται οι ξένοι;
«Αυτό οφείλεται θεωρώ στο αποτέλεσμα της κάθε Κυριακής, στην Ελλάδα έχουμε το κακό μια ομάδα να κερδίζει την μια Κυριακή και να αποθεώνεται και την άλλη Κυριακή να χάνει και να είναι η χειρότερη, επίσης είναι οι χειρότεροι παίκτες που υπάρχουνε, επίσης είναι ο χειρότερος προπονητής που υπάρχει.
Γενικά η κριτική η οποία ασκείται δεν έχει βάση, βάση επίσης δεν έχει και το πλάνο της ομάδας. Οι ομάδες κινούνται πάντα με τον τρόπο, να πάρουμε κάποιους παίκτες το καλοκαίρι γιατί πρέπει να δείξουμε ότι θα κάνουμε μεταγραφές και αν αυτό δεν πάει καλά, τον Γενάρη τους αλλάζουμε και παίρνουμε άλλους για να πάει καλά η ομάδα.
Δεν πάει έτσι, η ομάδες χτίζονται με πλάνο, με προοπτική διετίας ή τριετίας, παίρνεις έναν προπονητή με βάση αυτό το πλάνο, έναν τεχνικό διευθυντή με βάση αυτό το πλάνο, επίσης με το ίδιο πλάνο κινούνται και οι ακαδημίες προωθούνται κάποια παιδιά, παράλληλα αυτά τα παιδιά στηρίζονται με κάποιες μεταγραφές έμπειρων ποδοσφαιριστών και η κριτική ασκείται μετά από ένα, δύο, τρία χρόνια και να δούμε αν το πλάνο πήγε σωστά.
Εδώ δυστυχώς δεν υπάρχει πλάνο, κινούνται όλα με βάση αποτελέσματος της κάθε Κυριακής, παίκτες έρχονται και φεύγουν μέσα σε 2-3 μήνες με αποτέλεσμα όλη αυτή η αστάθεια να μην ευνοεί και να μην δίνει πρόσφορο έδαφος σε νέους Έλληνες ποδοσφαιριστές.
Επίσης επειδή ο προπονητής κρίνεται κάθε Κυριακή, δεν μπορεί να εμπιστευτεί το αποτέλεσμα εύκολα σε έναν νέο ποδοσφαιριστή, δεν μπορεί δηλαδή να εμπιστευτεί το μέλλον του στην ομάδα και την θέση του τόσο εύκολα σε έναν νέο Έλληνα ποδοσφαιριστή ο οποίος θα κάνει τα πρώτα του βήματα και όταν θα μπει μπορεί τις πρώτες αγωνίστηκες να μην είναι τόσο καλός.
Είναι όλα θέμα πλάνου και όλα θέμα οργάνωσης. Και δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει και κάποια νομοθεσία που να ωθεί τις ομάδες προς αυτήν την κατεύθυνση, δηλαδή να χρησιμοποιείται ένας ελάχιστος αριθμός Ελλήνων ποδοσφαιριστών και στην αποστολή και στην ενδεκάδα.»
● Μετά από τους τραυματισμούς, πόσο εύκολο είναι να επανέλθεις στο αγωνιστικό επίπεδο που ήσουν πριν; Να τα αφήσεις όλα πίσω και να κοιτάξεις μόνο μπροστά;
«Πολύ δύσκολο, πολύ δύσκολο… Καταρχήν η αποκατάσταση του χιαστού χρειάζεται καθημερινή προπόνηση, άλλου είδους προπόνηση αλλά καθημερινή και για πάρα πολλές ώρες, κάθε μέρα δηλαδή έκανα τουλάχιστον 5 ώρες ασκήσεις και θεραπείες. Ήτανε αρκετά επίπονη η διαδικασία σωματικά και ψυχολογικά.
Το να φτάνεις σε ένα σημείο να είσαι καλά και να επιστρέφεις σου δίνει τόσο μεγάλη χαρά, για όλα αυτά που έχεις περάσει όλο αυτό το διάστημα που δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια, μόνο αν το έχεις περάσει μπορείς να το καταλάβεις.
Δυστυχώς όμως στην δικιά μου περίπτωση τα πράγματα δεν ήτανε τόσο ευχάριστα γιατί μετά ξανά ξεκίνησαν οι πόνοι στο γόνατο, οπότε μετά ξεκινάει μια διαδικασία το να αμφισβητείς τα πάντα, θέλω να πω πλέον ενώ έχεις προσπαθήσει τόσο πολύ, φτάνεις σε ένα σημείο να μην μπορείς να γευτείς όπως θα ήθελες το μέλλον σου και να κάνεις αυτό που αγαπάς.
Οπότε μετά ξανά ξεκίνησα μια διαδικασία αποκατάστασης για τον λόγο ότι ξανά μπήκα χειρουργείο, αυτό στην ουσία ήτανε σαν να ξανά σούζα τον εφιάλτη που είχα περάσει προηγουμένως…
● Πόσο δύσκολο ήταν να περάσεις τους τραυματισμούς σου στο ψυχολογικό κομμάτι και ποιοι ήταν αυτοί που σε στήριξαν σε όλο αυτό;
«Είναι δεδομένο ότι σε παίρνει από κάτω, μιλάμε για μία πολύ δύσκολη περίοδο για εμένα, παλεύεις κάθε πρωί να σηκωθείς από το κρεβάτι και να βρεις την δύναμη να περάσεις μια διαδικασία η οποία δεν σου αρέσει καθόλου.
Για εμένα είναι μια πολύ μαύρη περίοδος γενικά στην ζωή μου, γιατί χάνεται το κίνητρο, ένα κίνητρο το οποίο δεν το είχα χάσει μέρα από την ζωή μου, αλλά εκείνη την περίοδο πάλευα κάθε μέρα να βρω την δύναμη για να συνεχίσω. Παρόλο αυτά ποτέ δεν έχασα τον στόχο μου, ποτέ δεν σταμάτησα να προσπαθώ για να το ξεπεράσω, δυστυχώς μου πήρε πάρα πολλούς μήνες για να το καταφέρω και έπρεπε και να αποδεχτώ στο τέλος το πόσο πίσω είχα μείνει.
Η γυναίκα μου ήταν δίπλα μου σε όλο αυτό, ήταν και παραμένει ήρωας με όλα αυτά που τραβάει μαζί μου, η οικογένειά μου ήταν πάρα πολύ κοντά, η ομάδα, πάρα πολλά παιδιά δηλαδή από την ομάδα του ΟΦΗ, γιατί είμασταν σαν μια οικογένεια τότε όλοι, είμασταν πάρα πολύ κοντά. Όλοι οι άνθρωποι που αγαπούσανε τον Κοσμά και όχι τον ποδοσφαιριστή. Αυτοί μένουν δίπλα σου όταν σταματάνε οι άλλοι να σε θυμούνται και όταν σταματάει το κινητό σου να χτυπάει.»
● Σκέφτηκες ποτέ να σταματήσεις το ποδόσφαιρο;
«Ναι εντάξει πάρα πολλές φορές… Υπήρξαν πολλές στιγμές που το σκέφτηκα αυτό, ειδικά τον ενάμισι χρόνο που βρισκόμουν εκτός λόγω του γονάτου μου. Κι επίσης ήταν πολύ δύσκολο ν αποδεχτώ ότι κάποια πράγματα μέσα στο γήπεδο δεν μπορούσα να τα κάνω πλέον, δεν ήμουν στο ίδιο επίπεδο που ήμουν πριν. Το ποσοστό για να επιστρέψει ένας ποδοσφαιριστής στο επίπεδο που ήτανε πριν από έναν τραυματισμό σαν την ρήξη χιαστού είναι πολύ μικρό, γύρω στο 30%.»
● Για την κίνηση σου να ξυρίσεις το κεφάλι στην παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου (ΟΦΗ – ΠΑΣ Γιάννινα) υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από όλο αυτό, σχετίζεται με κάποιο γεγονός;
«Γενικότερα ήτανε μία σκέψη μου που την έκανα για πολύ καιρό, νομίζω δύο χρόνια το σκεφτόμουνα, είχα το προσωπικό μου πρόβλημα υγείας που μου στερούσα το να αγωνίζομαι, αλλά στην προσπάθεια μου να βγω από αυτήν την μαυρίλα προσπαθούσα να αντιληφθώ ότι αυτό που τραβάω εγώ δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που μπορεί να τραβάνε άλλοι άνθρωποι.
Έτσι άρχισα να το σκέφτομαι και αποφάσισα εκείνη την ημέρα να ξυρίσω το κεφάλι για εμένα προσωπικά, πέρα από τους δικούς μου δεν το ήξερε κανένας.
Εγώ το είδα σαν μία κίνηση ταπεινότητας πρώτα από όλα στον ίδιο μου τον εαυτό. Όλοι μας όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα έχουμε την τάση να το μεγαλοποιούμε και να νομίζουμε ότι είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα στον κόσμο, οπότε εκείνη η στιγμή για εμένα ήτανε πάρα πολύ σημαντική γιατί μου έδωσε ένα μάθημα ζωής το οποίο προσπαθώ ακόμα και σήμερα που δεν είναι εύκολα τα πράγματα στην ζωή μου, αλλά κατάφερα να δω ότι αυτά που περνάς δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που περνάν άλλοι άνθρωποι.
Το έκανα όμως για τον ίδιο μου τον εαυτό και όχι να για να πουλήσω κάτι ή να κερδίσω κάτι από αυτό. Δεν το ήξερε κανένας και όταν πρωτοεμφανίστηκα στο γήπεδο όλοι οι συμπαίκτες μου γελούσαν και κάναν πλάκα και μέχρι να βγει δημόσια ο λόγος για τον οποίο το έκανα δεν το είχα πει σε κανέναν, απλά γελούσαμε με το μαλλί μου. Οι στιγμές μετά και την δημοσιοποίηση ήταν ιδιαίτερα συγκινητικές για εμένα… με στιγμάτισαν.
Δεν θέλει ιδιαίτερη δύναμη για να το κάνεις αυτό, θέλει ενσυναίσθηση… αυτό από το οποίο πάσχει η κοινωνία μας είναι η ενσυναίσθηση. Το πιο μεγάλο μήνυμα λοιπόν όταν αυτό δημοσιοποιήθηκε, κάτι που εγώ δεν ήθελα να δημοσιοποιηθεί αλλά εν τέλει μαθεύτηκε και πήρε διαστάσεις, είναι να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος παραπάνω για κοινωνικά ζητήματα, γιατί στο τέλος της ημέρας ο ένας για τον άλλον είμαστε και μόνο έτσι μπορούμε να βγούμε από τις δυσκολίες.
Το πιο σημαντικό μήνυμα για εμένα ήταν αυτό και αυτό που θέλω να μείνει από αυτή την κίνηση είναι να προβάλλονται μέσα από το ποδόσφαιρο σοβαρά πολιτικοκοινωνικά ζητήματα και να σταματήσουμε να μαλώνει ο ένας για τον άλλον, για τις διαιτησίες… την τοξικότητα δηλαδή κλπ».
● Πώς θα ήθελες ιδανικά να κλείσεις την καριέρα σου στο ποδόσφαιρο;
«Θα ήθελα να τελειώσει στην πρώτη κατηγορία και ιδανικά θα ήθελα να τελειώσει στον ΟΦΗ, γιατί στην Κρήτη ένιωσα σαν το σπίτι μου και η ομάδα αυτή θα έχει πάντα την πιο σημαντική θέση στην καρδιά μου και μακάρι να μπορέσω κάποτε να ανταποδώσω την αγάπη που έλαβα!».
● Για την ερχόμενη μεταγραφική περίοδο, τι είναι αυτό που ψάχνεις να βρεις σε μία ομάδα έτσι ώστε να υπογράψεις και να πας;
«Ψάχνω ομάδα, που να έχει πλάνο, μία προοπτική και σταθερότητα, που θα δίνει στους ποδοσφαιριστές την ευκαιρία να δουλέψουν απερίσπαστοι και μια ομάδα που θα κάνει πρωταθλητισμό. Σε όποια κατηγορία και αν αγωνίζεται…».
Ολόκληρη η συνέντευξη στο www.metrosport,gr
