Υπάρχουν στιγμές που δεν τις καταγράφεις απλώς. Τις κουβαλάς για πάντα μέσα σου.
Μια τέτοια στιγμή έζησα στον τελικό του Κυπέλου Ελλάδας στο ΟΑΚΑ, παρέα με τον 12χρονο γιο μου Δημήτρη.
Ο ΟΦΗ απέναντι στον Ολυμπιακό, ένα γεμάτο γήπεδο, πάνω από 18.000 ομιλίτες, μια φανταστική ατμόσφαιρα, χωρίς το παραμικρό παρατράγουδο. Και εγώ, για πρώτη φορά μετά από καιρό, δεν κρατούσα σημειώσεις, φωτογραφική μηχανή αλλά ούτε καν το κινητό μου .
Κρατούσα μόνο το χέρι του παιδιού μου.
Ο ΟΦΗ ήταν η αφορμή και η αιτία για να μπω στη δημοσιογραφία.
Από την αγάπη μου για την ομάδα ξεκίνησε αυτό το ταξίδι, που έγινε τελικά το επάγγελμά μου. Κι όμως, εκείνη τη μέρα, άφησα για λίγο τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα στο πλάι και φόρεσα ξανά το πρόσωπο του οπαδού του ΟΦΗ.
Το έζησα με τον γιο μου. Τον είδα να συγκινείται, να τραγουδά, να νιώθει. Να γελά και να δακρύζει με μια ομάδα που δεν του την επέβαλα ποτέ (εδώ υπάρχει ένα μικρό ψεματάκι) — αλλά που τελικά τον διάλεξε. Μέσα σε 90 λεπτά, του χάρισα μια μνήμη που θα κουβαλάει για πάντα. Και μαζί του κι εγώ.
Το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό. Ο τίτλος δεν ήρθε. Αλλά το ταξίδι μας αποζημίωσε και με το παραπάνω. Γιατί τελικά, αυτό που μένει είναι η διαδρομή. Το μοίρασμα. Η εμπειρία. Η περηφάνια να βλέπεις την ομάδα σου να διεκδικεί, να στέκεται όρθια, να εμπνέει.
Δεν ξέρω τι θα φέρει το αύριο. Ξέρω όμως ότι αυτή η μέρα ήταν ιστορική. Για μένα, για το παιδί μου, για τον ΟΦΗ. Γιατί τελικά, αυτό που μας ενώνει δεν είναι απλά μια φανέλα ή ένα σκορ. Είναι οι στιγμές. Είναι οι άνθρωποι. Είναι οι δεσμοί που γεννιούνται στις εξέδρες.
Και γι’ αυτό αγαπάμε τον ΟΦΗ.
