Η φετινή πορεία του Αλμυρού μπορεί να χαρακτηριστεί αξιοζήλευτη. Έχει καταφέρει να φιγουράρει στην 3η θέση του 4ου ομίλου, ενός ομίλου που ομολογουμένως, είναι ο πιο δύσκολος της Γ’ Εθνικής.
Υποβιβάζονται αρκετές ομάδες, πράγμα που σημαίνει πώς όλα τα παιχνίδια έχουν ενδιαφέρον και η κάθε μια από αυτές αγωνίζεται για τη ζωή της.
Το σωματείο του Γαζίου παίζει σε όλα τα παιχνίδια για τη νίκη, το έχει αποδείξει, είτε αγωνίζεται με τον πρωτοπόρο, είτε αγωνίζεται με κάποιον που αν χάσει θα μπει στη διακεκαυμένη ζώνη.
Οι «Οράνιε» αποσπούν διθυραμβικά σχόλια -σχεδόν- από όλους τους αντιπάλους τους, οι προπονητές που έχουν αντιμετωπίσει τον Αλμυρό τον χαρακτηρίζουν μια από τις πιο δυσκολοκατάβλητες ομάδες του πρωταθλήματος, ο Σουτζής πέρα από τις προπονητικές ικανότητες που αδιαμφισβήτητα διακατέχει έχει φέρει και ηρεμία και έτσι οι Γαζανοί δρέπουν τους καρπούς των κόπων τους, χωρίς άγχος για τη συνέχεια.
Αξίζει να σημειωθεί κάπου εδώ, πώς είναι και μέσα στο στόχο του Κυπέλλου της ΕΠΣΗ το οποίο το επιθυμούν επίσης.
Καλά όλα αυτά, σχεδόν ιδανικά. ΟΜΩΣ κάτι λείπει. Και τι είναι αυτό; Η στήριξη του κόσμου. Ναι μεν το γήπεδο μαζεύει κόσμο, ναι μεν υπάρχουν και… θερμοί οπαδοί που ακολουθούν μάλιστα συχνά την ομάδα και εκτός, αλλά ο κόσμος του Γαζίου -και γιατί όχι και του Ηρακλείου- δεν είναι εκεί όσο θα έπρεπε.
Ο Αλμυρός διαφημίζει το Γάζι σε όλη την Ελλάδα, αποτελεί ένα κόσμημα στη Γ’ Εθνική και είναι κρίμα να μην τυχαίνει μεγαλύτερης στήριξης από το φίλαθλο κοινό.
Η ομάδα του Σουτζή, με μια διοίκηση «βράχο» σε όλα, παίζει καταπληκτικό ποδόσφαιρο που σίγουρα όποιος παρακολουθήσει θα φύγει από το γήπεδο γεμάτος και ευχαριστημένος από το θέαμα.
Ο Αλμυρός, ο Σουτζής και οι παίκτες του, αξίζουν σίγουρα περισσότερη προσοχή.
