Υπάρχουν στιγμές που το ποδόσφαιρο ξεπερνά το αποτέλεσμα, τα γκολ, τους τίτλους. Υπάρχουν πρόσωπα που, ακόμα κι όταν δεν βρίσκονται στον πάγκο τη στιγμή της δόξας, είναι παρόντα στην καρδιά της επιτυχίας. Ένα τέτοιο πρόσωπο για τον φετινό ΟΦΗ είναι ο Τραϊανός Δέλλας.
Ήταν εκείνος που έβαλε τις βάσεις. Που οραματίστηκε, σχεδίασε και έδωσε σχήμα σε μια ομάδα με ταυτότητα, πείσμα, και ψυχή. Ήταν εκείνος που “μίλησε” πρώτος για έναν ΟΦΗ που μπορεί να κοιτάζει στα μάτια τους μεγάλους. Που πίστεψε, ακόμα κι όταν οι άλλοι αμφέβαλαν.
Η πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, το μεγάλο αυτό κατόρθωμα, μπορεί να φέρει την υπογραφή του Ράσταβατς – και δικαίως. Αλλά η αφιέρωση της νίκης στον Τραϊανό Δέλλα από τον ίδιο τον νυν τεχνικό, δεν είναι μια απλή πράξη ευγένειας. Είναι αναγνώριση. Είναι σεβασμός. Είναι η απόδειξη ότι το ποδόσφαιρο, όταν το υπηρετείς με καθαρότητα, σου επιστρέφει αγάπη, έστω και λίγο πιο μετά.
Ο ΟΦΗ του τελικού δεν είναι μόνο η δουλειά του σήμερα. Είναι και το όνειρο του χθες. Είναι και η σφραγίδα του Δέλλα, που μπορεί να μην βρίσκεται στον πάγκο, αλλά βρίσκεται παντού: στην οργάνωση, στην ψυχολογία, στο πάθος, στη νοοτροπία.
Κι έτσι, με σεμνότητα και αξιοπρέπεια, ο Τραϊανός Δέλλας παραμένει ένας “αθόρυβος ήρωας” αυτής της διαδρομής. Ένας προπονητής που τίμησε το ποδόσφαιρο και τον ΟΦΗ, αφήνοντας πίσω του κάτι πολύ πιο σπουδαίο από μια πρόκριση: ένα θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίστηκε ένα όνειρο.
