Διαβάστε τι δήλωσε ο Ηρακλειώτης ποδοσφαιριστής
Ο Πέτρος Γιακουμάκης έγινε τον Γενάρη κάτοικος Ινδίας και μεταφέρει μέσω του gazzetta τις πρώτες του εντυπώσεις από την Punjab FC και τη χώρα.
Λένε πως όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω κάποιον Ελληνα, κάτι που μάλιστα τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώνεται και στο ποδόσφαιρο.
Βλέπετε από το 2000 και έπειτα όλο και περισσότεροι συμπατριώτες μας αγωνίζονται με μεγάλη επιτυχία εκτός των συνόρων και διαφημίζουν τη χώρα μας, ενώ το σχετικό φαινόμενο έχει εσχάτως γιγαντωθεί, αφού πολλά δικά μας παιδιά συγκαταλέγονται στα «hot» ονόματα του παγκοσμίου football.
Η Ινδία δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση και ήδη αρκετοί Ελληνες παίκτες διαπρέπουν και στη μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα της υφηλίου.
Στην περιοχή Πουντζάμ (ή αλλιώς Πενταποταμία) δε που εδρεύει η ομώνυμη ομάδα, παρατηρείται έντονο «γαλανόλευκο χρώμα», αφού η εκεί έλευση του Νίκου Τοπολιάτη που επί της ουσίας «τρέχει» το club έβαλε τις βάσεις ώστε να καθιερωθεί στην Indian Super League. Αρχικά προβιβάστηκε με τον Στάικο Βεργέτη στον πάγκο της, ενώ πλέον τα «ηνία» κρατά ο Παναγιώτης Διλμπέρης.
Από τον Γενάρη τη φανέλα της Punjab FC φορά και ένας δικός μας άνθρωπος, ο Πέτρος Γιακουμάκης, καθώς ο 32χρονος φορ που στο παρελθόν έπαιξε μεταξύ άλλων σε Λεβαδειακό, Ατρόμητο, Βέροια, Ιωνικό και Λαμία υπέγραψε στον σύλλογο.
Ο έμπειρος επιθετικός μίλησε στο Gazzetta για τη νέα σελίδα που γύρισε στην καριέρα του και μας μετέφερε τις πρώτες του εντυπώσεις.
–Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σου ήρθε στο μυαλό όταν άκουσες για το ενδιαφέρον της Πούντζαμ και την Ινδία;
«Χάρηκα πολύ όταν το έμαθα. Πάντα ήθελα να αγωνιστώ στο εξωτερικό και το είδα σαν πρόκληση. Σαν μία μεγάλη πρόκληση. Μάλιστα η πρόταση που μου έγινε συνέπεσε σε πολύ καλό timing».
-Μίλησες με κάποιον για τη χώρα και την ομάδα;
«Είχα επαφή με τον Νίκο Τοπολιάτη (σ.σ. τεχνικός διευθυντής του club) που μου ανέλυσε όλα όσα ήθελα να μάθω. Με ενημέρωσε για τα πάντα. Οπως και με τον κόουτς (σ.σ. τον Παναγιώτη Διλμπέρη). Γίνεται πολύ καλή δουλειά στο club. Ο κ. Τοπολιάτης βρίσκεται πέντε χρόνια και η ομάδα συνεχώς προοδεύει. Αναπτύχθηκαν οι ακαδημίες της και βγαίνουν συνεχώς νέοι παίκτες. Αξίζαμε μάλιστα να μπούμε στα Play Off».
-Πόσο σημαντικό είναι που στον πάγκο βρίσκεται ο Παναγιώτης Διλμπέρης και τεχνικός διευθυντής είναι ο Νίκος Τοπολιάτης;
«Πάρα πολύ. Μου εξήγησαν τα πάντα και με βοήθησαν να εγκλιματιστώ. Μου ανάλυσαν τις λεπτομέρειες για το πρωτάθλημα, τις απαιτήσεις που υπάρχουν και υπάρχει πολύ καλή επικοινωνία μεταξύ μας. Ηταν πολύ εύκολο για μένα»
-Τι σου έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση;
«Μου αρέσουν πολύ τα γήπεδα στην Ινδια. Βρίσκονται σε πάρα πολύ καλή κατάσταση και τολμώ να πω ότι είναι σε καλύτερη και από ορισμένα της Super League. Ναι μεν όπου έχω παίξει μέχρι στιγμής ήταν στάδια (σ.σ. όχι δηλαδή για αποκλειστική ποδοσφαιρική χρήση), αλλά ο αγωνιστικός χώρος ήταν καταπληκτικός».
-Οι διαφορές που έχεις συναντήσει στο πρωτάθλημα αλλά και στην καθημερινότητά σου;
«Υπάρχουν διαφορές μεταξύ του ελληνικού και το ινδικού πρωταθλήματος, σαν στυλ. Στην Ινδία παίζουμε πιο πολύ ‘transition game’ στην Ινδία. Οι ομάδες δεν παίζουν κλειστά πίσω και υπάρχουν πολλοί χώροι που μπορείς να τους εκμεταλλευτείς. Προσωπικά με βολεύει αυτό το στυλ παιχνιδιού. Σε επίπεδο καθημερινότητας μόνο το φαγητό είναι διαφορετικό. Δεν τρώνε μοσχάρι και χοιρινό και έτσι υπάρχουν διαφορές. Εδώ μάλιστα τα φαγητά είναι πολύ πικάντικα, που δεν τα τρώω έτσι .Πρέπει λοιπόν να το συνηθίσεις».
-Με τη γλώσσα πώς τα πας; Τα ινδικά είναι εύκολα;
«Στην Ινδία δεν υπάρχει μία γλώσσα, αλλά αρκετές διαφορετικές διάλεκτοι. Στα αποδυτήριά μας μπορεί και να έχουμε οκτώ διαφορετικές. Ομως τα αγγλικά είναι η κύρια γλώσσα, οπότε και μιλάμε αγγλικά»
-Τι δεν μπορείς να συνηθίσεις ακόμα;
«Ξέχωρα από το φαγητό και τον καιρό. Εφυγα χειμώνα από την Ελλάδα και βρήκα εδώ καλοκαίρι. Παίξαμε κάποια παιχνίδια με 35 και 37 βαθμούς, αν και ήταν βράδυ. Μου το είχαν πει. Είναι πολύ δύσκολο για κάποιον παίκτη που έρχεται στην Ινδία τον Γενάρη να εγκλιματιστεί άμεσα, λόγω των καιρικών συνθηκών. Είναι ένα κομμάτι που δύσκολα το αντιμετωπίζεις».
-Πώς αντιμετωπίζει εκεί ο κόσμος το ποδόσφαιρο;
«Στην Ινδία πρώτο άθλημα είναι το κρίκετ και το ποδόσφαιρο βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα. Ωστόσο σταδιακά ανεβαίνει επίπεδο και έτσι στα γήπεδα πάνε όλο και περισσότεροι φίλαθλοι»
-Υπάρχει ανάλογη με την Ελλάδα πίεση από τον κόσμο και τα media για το αποτέλεσμα;
«Υπάρχει πίεση, κυρίως σε ομάδες με πολύ κόσμο. Σε ευρύτερο επίπεδο δεν υπάρχει ανάλογη πίεση. Ομως οι ομάδες εδώ ‘διαφημίζουν’ το ποδόσφαιρο. Ολα τα club προβάλουν τους παίκτες τους και τολμώ να πω θα μπορούσαν οι ελληνικές να πάρουν παραδείγματα από τις ινδικές. Στα social κυρίως γίνεται πολύ καλή δουλειά».
-Με τον Νίκο Καρέλη και τον Δημήτρη Διαμαντάκο διατηρείς επαφές; Εχετε βρεθεί;
«Τον Δημήτρη δεν τον γνώριζα προσωπικά και τον συνάντησα εδώ όταν παίξαμε αντίπαλοι. Αντίθετα με τον Νίκο μεγαλώσαμε μαζί στην Κρήτη. Είμαστε συνομήλικοι. Μικροί ήμασταν και συμπαίκτες και τον είχα πάρει τηλέφωνο πριν έρθω στην Ινδία. Είχαμε πολύ καιρό να συναντηθούμε στην Ελλάδα και βρεθήκαμε στην Ινδία (σ.σ. γέλια).
-Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα;
«Ξέχωρα από το φαγητό ο φρέντο εσπρέσο. Δεν έχουν κρύο καφέ, μόνο ζεστό».
-Τι θα έλεγες σε κάποιον Ελληνα ποδοσφαιριστή που θα είχε πρόταση από ινδική ομάδα και σου ζητούσε τη γνώμη σου;
«Θα του έλεγα να έρθει. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια έρχονται και όλο και περισσότεροι Ελληνες στην Ινδία. Υπάρχουν καλές εγκαταστάσεις, το πρωτάθλημα αλλάζει επίπεδο και είναι μία μεγάλη πρόκληση να έρθει κάποιος στη χώρα. Ναι, ναι. Να έρθει».
«Για μένα χάθηκαν κάποιες ευκαιρίες, μέχρι τα 14-15 μου έπαιζα αμυντικός μέσος»
-Πώς αποφάσισες να γίνεις ποδοσφαιριστής;
«Από πολύ μικρός έπαιζα. Από τα πέντε κλωτσούσα μία μπάλα. Από μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Μόνο αυτό. Το έλεγα συνέχεια στη γιαγιά μου που μου έλεγε να διαβάζω, αλλά εγώ της απαντούσα. ‘Θα γίνω ποδοσφαιριστής. Θα γίνω ποδοσφαιριστής’. Ηταν το όνειρό μου που έγινε πραγματικότητα. Εχω και άλλα πολλά φυσικά. Τα όνειρα είναι για να ‘κυνηγάς’ παραπάνω πράγματα»
-Είχες κάποια επιρροή από τους δικούς σου, συγγενείς, φίλους κτλ;
«Επαιζε ο παππούς μου, στην πρώτη κατηγορία πολλά χρόνια πριν. Ηταν στον ΟΦΗ, την ΑΕΚ, έχει παίξει και στην Εθνική Ελλάδος, πολύ παλιά. Τη δεκαετία του ‘50. Οικογενειακά υπήρχε αυτή η επιρροή».
-Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω, τι θα άλλαζες;
«Θα άλλαζε κάποιες επιλογές που έκανα νεότερος, σε πρόσωπα και συνεργάτες μου. Χάθηκαν κάποιες ευκαιρίες για μένα, όταν για παράδειγμα έκανα κάποιες καλές σεζόν στον Λεβαδειακό και έτσι δεν έπαιξα στο εξωτερικό, κάτι που ήθελα πολύ».
-Ποιο είναι το ματς που έπαιξες και δεν θα ξεχάσεις ποτέ και γιατί;
«Θα πω το ντεμπούτο μου στη Super League. Ηταν το Λεβαδειακός-Παναθηναϊκός (σ.σ. 24 Αυγούστου 2014) στο ΟΑΚΑ, ως γηπεδούχος ο Λεβαδειακός. Μέχρι και 20 ημέρες πριν το ματς ήμουν χωρίς ομάδα, καθώς ‘χάλασε’ τότε η μεταγραφή μου από τον Ατσαλένιο στον ΟΦΗ. Ετσι πήγα στον Λεβαδειακό, λίγο πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Κάθε ποδοσφαιριστής πιστεύω πως δεν ξεχνά το ντεμπούτο του».
-Ξεκίνησες σαν αμυντικό χαφ μικρός. Μετά από τόσα χρόνια η αλλαγή θέσης συνέβη για καλό;
«Ναι, έπαιζα εκεί όπως και ο αδερφός μου. Το ότι άλλαξα θέση οφείλεται στον Δημήτρη Παπαδόπουλο, τον αείμνηστο Δημήτρη Παπαδόπουλο, έναν επιθετικό που έπαιζε για πολλά χρόνια στον ΟΦΗ και είχε βγει και πρώτος σκόρερ.Είδε πως έχει καλή εκτελεστική ικανότητα και με προώθησε στην επίθεση. Ηταν προπονητής μου και έμαθα πολλά από εκείνον. Μέχρι τα 14-15 μου ήμουν ανασταλτικός μέσος και την επόμενη σεζόν ήμουν δεύτερος φορ. Ετσι άρχισα να αγωνίζομαι παντού στην επίθεση, αφού άρχισα να μαθαίνω όλες τις θέσεις μπροστά».
-Το ιστορικό πια «Why Always Giakoum» με τον ξάδερφό σου Γιώργο πώς είχε προκύψει σε ένα ματς του Ατσαλένιου, όταν και φορέσατε τέτοιες μπλούζες;
«Τότε στον Ατσαλένιο ήμασταν τρεις Γιακουμάκηδες και το είχαμε σκεφτεί επειδή είχαμε βάλει κάποια στιγμή όλα τα γκολ της ομάδας στα πρώτα ματς. Ηταν τότε που είχε κάνει ο Μάριο Μπαλοτέλι έναν ανάλογο πανυγηρισμό και φτιάξαμε τρία ίδια μπλουζάκια και είχαμε πει πως όποιος βάλει γκολ θα πανηγυρίσουμε όλοι μαζί. Στη φωτογραφία που υπάρχει είμαι μόνο με τον Γιώργο, γιατί ο άλλος Γιώργος ήταν αμυντικός και δεν είχε προλάβει να ανέβει».
-Μιλάτε με τον Γιώργο; Εσύ στην Ινδία εκείνος στο Μεξικό.
«Εχουμε εξαιρετικές σχέσεις. Είμαστε πολύ κοντά. Μάλιστα έχει παντρευτεί και μία ξαδέρφη μου από την άλλη πλευρά της οικογένειας, με την οποία μεγαλώσαμε σαν αδέρφια»
«Πρέπει όλοι να στηρίξουμε την Εθνική μας ομάδα»
-Στον Λεβαδειακό σε φώναζαν «Κάσπερ» με «νονό» τον Βαγγέλη Μάντζιο, επειδή… εμφανιζόσουν σαν το φάντασμα και έβαζες γκολ. Σε ακολουθεί ακόμα;
«Οχι, όχι….Μου το έλεγε μόνο αυτός (σ.σ. γέλια). Εμαθα πολλά από τον Βαγγέλη. Αν έπαιζε τώρα θα αγωνίζονταν σε πολύ υψηλό επίπεδο, σε μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Ηταν φανταστικός επιθετικός. Είχε τεχνική, έβαζε γκολ, ήταν ψηλός και δυνατός».
-Κατάφερες να τελειώσεις τη σχολή σου (σ.σ. ΤΕΙ Πολιτικών Εργων Υποδομής στη Λάρισα). Ευρύτερα πώς σκέφτεσαι τον εαυτό σου μετά το ποδόσφαιρο;
«Δεν τα κατάφερα να την τελειώσω και το μετανιώνω. Δεν πρόλαβα. Ημουν επαγγελματίας στον Λεβαδειακό και είχα πάρα πολλές υποχρεώσεις. Το μετανιώνω. Χρειάζεται ένα πτυχίο για τη ‘μετά το ποδόσφαιρο’ εποχή. Οταν σταματήσω θέλω να μείνω στο ποδόσφαιρο. Το αγαπάω. Ισως ασχοληθώ με την προπονητική, αλλά δεν το σκέφτομαι ακόμα».
-Είσαι στο ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό επίπεδο πάνω από μία δεκαετία. Τι αλλαγές βλέπεις σήμερα σε σχέση με όταν ξεκίνησες;
«Πάρα πολλές. Στον τρόπο που αναπτύσσονται οι ομάδες, στο τακτικό κομμάτι, σε πολλά κομμάτι. Εξελίσσεται το ποδόσφαιρο. Τώρα πολλοί Ελληνες παίζουν στο εξωτερικό. Υπάρχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον Ελληνα ποδοσφαιριστή. Αν ήμουν νεότερος μετά τις καλές σεζόν που έκανα στον Λεβαδειακό, θα μπορούσα να πάρω μεταγραφή. Οι μικροί σε ηλικία παίκτες επωφελούνται από τις νέες συνθήκες. Θα πρέπει όμως να δουλεύουν σωστά και να έχουν το κεφάλι κάτω. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να πετύχουν μεγάλα πράγματα».
-Την Εθνική ομάδα την παρακολουθείς;
«Πρέπει να στηρίξουμε αυτά τα παιδιά και να τους δείξουμε εμπιστοσύνη. Και στα δύο ματς με τη Σκωτία ήμασταν πολύ καλύτεροι. Διαθέτουμε παίκτες με ποιότητα και ταλέντο όπως συνέβαινε και παλαιότερα, αλλά τώρα υπάρχει μεγαλύτερη ‘χημεία’ μέσα στην ομάδα. Θέλω να πιστεύω πως ήρθε η ώρα να προκριθούμε και πάλι σε μεγάλες διοργανώσεις, όπως συνέβη και με την άνοδό μας στην πρώτη κατηγορία του Nations League. Η πορεία της Εθνική μας όπου βλέπουμε νέους παίκτες ίσως και αποτελέσει την αφορμή οι ομάδες μας να δείξουμε εμπιστοσύνη στους Ελληνες ποδοσφαιριστές, ανεξαρτήτως ηλικίας. Οι Ελληνες θα πονέσουν πιο πολύ την ομάδα. Θα νιώθουν που είναι».
