Ο Μιχάλης Μαραγκάκης από τα Πεζά δεν είναι απλώς ένας ταλαντούχος αθλητής.
Είναι ένα παιδί που έμαθε από πολύ νωρίς τι σημαίνει να πέφτεις και να σηκώνεσαι, να πονάς αλλά να συνεχίζεις, να βλέπεις το όνειρο να απομακρύνεται και να παλεύεις με όλη σου την ψυχή για να το ξαναπλησιάσεις.
Ξεχώριζε στο άλμα εις μήκος και στο άλμα επί κοντώ, κέρδιζε τον θαυμασμό όλων και έδειχνε ότι έχει μπροστά του ένα λαμπρό μέλλον. Και τότε ήρθε ο τραυματισμός. Ένας τραυματισμός που δεν πονά μόνο σωματικά, αλλά ακόμη περισσότερο ψυχολογικά. Η αγωνιστική δράση σταμάτησε.
Όμως ο Μιχάλης δεν λύγισε.
Με επιμονή, με υπομονή, με τη δύναμη που μόνο οι πραγματικοί μαχητές έχουν μέσα τους, πάλεψε. ]Στο πλευρό του, ο προπονητής και μέντοράς του, Χρήστος Λιτσιγκας, που πίστεψε σε εκείνον
. Άρχισε ξανά δειλά από το άθλημα της ρίψης μπαλάκι. Μικρό βήμα για άλλους, τεράστιο γι’ αυτόν.
Και τότε ήρθε η στιγμή της αλήθειας.
Στις 18 Οκτωβρίου 2025, στο Παγκρήτιο Στάδιο, στο Διασυλλογικό Αναπτυξιακό Πρωτάθλημα Κ12 & Κ14, ο Μιχάλης όχι μόνο επέστρεψε στους αγώνες, αλλά ανέβηκε στην κορυφή. Πρώτη θέση. Πρωταθλητής. Με ένα χαμόγελο που έλεγε περισσότερα από χίλιες λέξεις. Με μια νίκη που δεν ήταν απλά αθλητική – ήταν προσωπική, ψυχική, ανθρώπινη.
Ο Μιχάλης Μαραγκάκης γύρισε. Και γύρισε πιο δυνατός, πιο ώριμος, πιο αποφασισμένος.
Γύρισε για να μας θυμίσει ότι τα όνειρα δεν ακυρώνονται από τις δυσκολίες…
Μόνο καθυστερούν λίγο μέχρι να τα κατακτήσουμε.