Ο “Βασιλιάς του Roland Garros” και μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητές που έβγαλε το παγκόσμιο τένις ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τα κορτ.
Ο λόγος φυσικά για τον Ράφα Ναδάλ, ο οποίος σταματάει το τένις στο υψηλότερο επίπεδο, έχοντας αφήσει ανεξίτηλα χαραγμένο το αποτύπωμά του στο άθλημα, το οποίο άλλαξε με τον τρόπο παιχνιδιού και τη νοοτροπία του.
Στα 20 και πλέον χρόνια που αποτέλεσε επαγγελματία παίκτη, ο Ισπανός κατάφερε να κερδίσει 22 Grand Slam, κατατάσσοντάς τον στη δεύτερη θέση πίσω από τον πολυνίκη (24 τρόπαια), Νόβακ Τζόκοβιτς.
Συνολικά συμμετείχε σε 30 τελικούς Grand Slam στην καριέρα του, με το ποσοστό των νικών του να φτάνουν το εκπληκτικό 73%. Ο Ναδάλ έχει πανηγυρίσει 14 Rolland Garros, τέσσερα US Open, δύο Wimbledon και ισάριθμα Australian Open.
“Γεια σας. Είμαι εδώ για να σας ανακοινώσω ότι αποσύρομαι από το επαγγελματικό τένις. Η αλήθεια είναι ότι είχα μερικά δύσκολα χρόνια, ειδικά τα τελευταία δύο. Δεν πιστεύω ότι ήμουν ικανός να παίξω χωρίς περιορισμούς. Είναι προφανές ότι είναι μια δύσκολη απόφαση, μια απόφαση που πήρε κάμποσο καιρό για να την πάρων.
Αλλά σε αυτή τη ζωή, όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Και πιστεύω ότι είναι η κατάλληλ στιγμή να βάλω ένα τέλος σε μια καριέρα που υπήρξε περισσότερο μακρά και πετυχημένη από όσο μπορούσα να φανταστώ. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που το τελευταίο μου τουρνουά θα είναι ο τελικός του Davis Cup και θα εκπροσωπήσω τη χώρα μου.
Πιστεύω ότι έκανα έναν ολοκληρωμένο κύκλο, από τη στιγμή που μια από τις μεγάλες χαρές μου ως επαγγελματίας παίκτης τένις ήταν ο τελικός του Davis Cup στη Σεβίλλη το 2004. Νιώθω σούπερ, σούπερ τυχερός για όλα όσα είχα την τύχη να βιώσω.
Θέλω να ευχαριστήσω όλη την κοινότητα του τένις, όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό το άθλημα, τους επί χρόνια συναδέλφους μου, ιδιαίτερα τους σπουδαίους ανταγωνιστές μου. Έχω περάσει πολλές, πολλές ώρες μαζί τους που θα τις θυμάμαι μέχρι και το τέλος της ζωής μου.
Το να μιλήσω για την ομάδα του είναι λίγο δύσκολο, γιατί στο τέλος ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Δεν ήμασταν μόνο συνεργάτες, αλλά και φίλοι. Ήταν στο πλευρό μου όλες τις φορές που τους είχα πραγματικά ανάγκη. Στις κακές και στις καλές στιγμές.
Στιγμές που έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου ή στιγμές που έπρεπε να με χαλαρώσουν. Ζήσαμε τόσα πολλά μαζί, που είναι δύσκολο να τα εξηγήσω. Η οικογένειά μου είναι τα πάντα για εμένα. Η μητέρα μου. Θεωρώ ότι έκανε όλες τις θυσίες που χρειαζόταν για να έχουμε συνεχώς τα πάντα”.
