Ο Σφακιανάκης μίλησε για την ποδοσφαιρική του καριέρα και τον ΟΦΗ
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ
Πώς θα μπορούσε μία καριέρα να έχει διαφορετική πορεία; Όλα είναι θέμα αποφάσεων. Ο δρόμος του Στέλιου Σφακιανάκη, δεν ήταν ποτέ εύκολος.
Ήταν αυτός, όμως, που ο ίδιος χάραζε. Αντί για ΠΑΟΚ… Καβάλα κι αντί για Παναθηναϊκό… Ολυμπιακός!
Ακόμα κι αν στο Λιμάνι δεν έπαιξε τόσο όσο θα ήθελε, ακόμα κι όταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς ήθελε να τον δώσει στην Καλαμάτα για τον Οφορίκουε, ακόμα κι όταν οι πιθανότητες ήταν εναντίον του, εκείνος ήθελε να περπατήσει το δικό του μονοπάτι.
Ενας παίκτης που τίμησε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε. Ενας χαφ, με χαρακτηριστικό το πάθος του, τα ανεξάντλητα χιλιόμετρα μέσα στο γήπεδο και το σεβασμό που έβγαλε σ’ όποιο γήπεδο κι αν έπαιξε, άνοιξε την καρδιά του στο Gazzetta μιλώντας για πράγματα που δεν έβγαλε ποτέ από το… ντουλάπι της καρδιάς του.
«Ο αδερφός μου ήταν κοντά στο να πάει στην ΑΕΚ και από τους βασικούς λόγους που έπαιξα μπάλα»
Θέλω να ξεκινήσουμε από την αρχή. Θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια; Μεγάλωσες στην Ελλάδα, σωστά; Οι γονείς σου ήταν μετανάστες;
«Ναι, μόλις γεννήθηκα, ήρθαμε στις Κρηνίδες Καβάλας. Ο πατέρας μου δούλευε στην οικοδομή και στα χωράφια. Παλαιότερα είχε παίξει ποδόσφαιρο, αλλά ήταν άλλες εποχές τότε. Μεγαλώσαμε εδώ, πολύ ωραία χρόνια. Έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό, περίπου 15 χρόνια διαφορά. Έπαιζε και εκείνος ποδόσφαιρο και ήταν πολύ καλός. Ίσως και καλύτερος από μένα. Έπαιξε αρκετά χρόνια στην Καβάλα, ακόμα και στις Σέρρες στην Α’ Εθνική. Ήταν κοντά στο να πάρει μεταγραφή στην ΑΕΚ αλλά χάλασε λόγω τραυματισμού. Ένας από τους βασικούς λόγους που ξεκίνησα το ποδόσφαιρο είναι ότι έβλεπα τον αδελφό μου».
Η μητέρα σου εργαζόταν ή ήταν στο σπίτι;
«Ήταν κυρίως στο σπίτι, αλλά τότε υπήρχαν τα καπνομάγαζα και δούλευε κι εκεί. Δύσκολες εποχές. Εργατικοί άνθρωποι οι γονείς μου, πάντα προσπαθούσαν να μας προσφέρουν τα καλύτερα. Ήταν ωραίοι άνθρωποι».
Είχες σκεφτεί ποτέ να ακολουθήσεις το επάγγελμα των γονιών σου ή ήξερες από μικρός ότι θέλεις να γίνεις ποδοσφαιριστής;
Από μικρός μόνο ποδόσφαιρο είχα στο μυαλό μου. Έβλεπα τον αδερφό μου να παίζει και ήθελα να τον ακολουθήσω.
Ξεκίνησα σε μια ακαδημία που ήταν πολύ μπροστά για την εποχή – λεγόταν Ακαδημία Καβάλας και την είχε δημιουργήσει ο Μελεκίδης, ένας προπονητής με γερμανική φιλοσοφία. Εκεί δούλεψαν πολλά ταλέντα. Από εκεί βγήκε ο Θεόφιλος Νικολαΐδης, ήμασταν μαζί στην ακαδημία. Μετά πήγαμε μαζί στην ομάδα του Παγγαίου και μετά Καβάλα.
Αυτός πήγε Παναθηναϊκό κι εγώ Ολυμπιακό. Ο αδελφός του για παράδειγμα πήγε στον Ιωνικό. Από εκείνη τη φουρνιά και οι 25 ποδοσφαιριστές μπορούσαν να κάνουν καριέρα. Δούλεψα από μικρός σε επαγγελματικό επίπεδο.
Δεν είχα στο μυαλό μου κάτι άλλο. Δεν δούλεψα ποτέ στο χωράφι. Οι γονείς μου δεν μπήκαν στη διαδικασία να σκεφτούν κάτι άλλο. Ο πατέρας μου έβλεπε ότι αγαπώ την μπάλα και με στήριξε πάρα πολύ.
Το σχολείο σου άρεσε;
«Όχι ιδιαίτερα. Δεν το ήθελα το πολύ. Το πρώτο διάλειμμα ήταν η χαρά μου για να πάρω την εφημερίδα και να μάθω νέα περί ΠΑΟΚ, Ολυμπιακού, Ξάνθης κλπ».
Είχες ποδοσφαιριστές-πρότυπα – εκτός από τον αδερφό σου;
«Εκείνη την εποχή δεν είχε πολλά πράγματα να δεις στο ποδόσφαιρο. Είχα λατρεία με τον Στόιτσκοφ. Μετά με την Εθνική Γαλλίας, με τον Πλατινί και εκείνη τη γενιά».
Ποιος κατάλαβε ότι ήσουν για κάτι παραπάνω από την Ακαδημία;
«Κάθε χρονιά πηγαίναμε πιο ψηλά. Εγώ ξεκίνησα από 8 χρονών. Ξεκινήσαμε από τοπικά και μετά 6-7 παιδιά πήγαμε Δ’ Εθνική. Από εκεί, ακούστηκε ότι υπήρχε ένα ταλέντο στην Καβάλα. Εκεί άρχισαν να έρχονται προτάσεις από Καβάλα, ΠΑΟΚ, και άλλες ομάδες… Εκείνη η χρονιά με βοήθησε να κάνω το “μπαμ”».
Ποια ομάδα σου έκανε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο;
«Η Καβάλα. Είχα προτάσεις και από τη Δόξα Δράμας – κι ο ΠΑΟΚ με ήθελε. Ήρθε εδώ, με ζήτησε αλλά χάλασε τελευταία στιγμή. Τελικά, πήγα στην Καβάλα. Δεν είχα και πολύ λόγο στην απόφαση. Περισσότερο ο πατέρας και ο αδερφός μου αποφάσισαν. Δεν ασχολούμουν καθόλου».
Τότε ποια ήταν η διοίκηση στον ΠΑΟΚ;
«Ο Σαράφης είχε έρθει ως εκπρόσωπος του ΠΑΟΚ. Νομίζω ήταν καλό που δεν πήγα στον ΠΑΟΚ. Έκανα γεμάτη χρονιά στο Παγγαίο . Με βοήθησε σωματικά αλλά και να πάρω παιχνίδια στα πόδια μου.
«Ήρθε ο ΠΑΟΚ και με ζήτησε αλλά χάλασε τελευταία στιγμή»
«Σχολείο η Καβάλα, πολύ θρήσκος ο Αναστασιάδης, ανεβήκαμε γρήγορα με τον Παράσχο»
Πώς ήταν η πρώτη σου σεζόν ως επαγγελματίας;
«Ήταν το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο. Αυτό που ζητούσα από μικρός. Ήταν μια χρονιά δύσκολη για την ομάδα, καθώς έπεσε γρήγορα. Κακό για την ομάδα αλλά καλό για μένα γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω χωρίς άγχος. Είναι διαφορετικό να έχεις πίεση. Τότε ο προπονητής είναι και πιο εύκολο να βάλει μικρότερα παιδιά».
Ποιον είχες προπονητή;
«Είχαμε ξεκινήσει με τον Άγγελο. Μετά ήρθε ο Μπαρτσόφ και αυτός που με στήριξε πραγματικά ήταν ο Τερζανίδης. Σ’ ένα παιχνίδι δεν ήμουν καθόλου καλός και είχα απογοητευτεί επειδή ήμουν μικρός. Μου είπε ορισμένα πράγματα στο δεύτερο και μετά ήμουν ο καλύτερος παίκτης. Μου άλλαξε την ψυχολογία. Ήταν ένα πολύ καλό timing επειδή μετά μπορεί να μην εξελισσόταν η χρονιά όπως ήθελα».
Τι θυμάσαι από τον Αναστασιάδη;
«Με αυτόν έκανα την πρώτη μου προετοιμασία. Ήταν πολύ θρήσκος. Πολύ καλός άνθρωπος, σκληρή δουλειά, αλλά δεν πήγαμε καλά στα αποτελέσματα, κι έτσι δεν τον έζησα πολύ. Νομίζω μόνο 6-7 ματς πρόλαβε».
Το κλίμα στα αποδυτήρια, ειδικά όταν η ομάδα δεν πάει καλά, πώς επηρεάζει ένα παιδί;
«Ήταν σχολείο. Εγώ πήγα από το χωριό μου και έκανα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο. Τα έβλεπα κάπως απομακρυσμένα. Ψυχολογούσα και κοιτούσα αλλά δε συμμετείχα πολύ σε αυτό που γινόταν. Εγώ απλά υπήρχα και έκανα την προπόνησή μου – ήμουν πιο αποστασιοποιημένος. Δεν το έζησα όπως οι μεγάλοι που έχουν ευθύνες. Με στήριξαν οι μεγαλύτεροι παίκτες».
Πώς εξελίχθηκε η πορεία σου στην Καβάλα;
«Ήρθε ο Γιώργος Παράσχος και ξεκινήσαμε για πρωταθλητισμό, ώστε να ανεβάσουμε και πάλι την ομάδα. Κάναμε φοβερή χρονιά. Παίξαμε πολύ καλό ποδόσφαιρο για την εποχή. Ήταν ο Γιώργος Αθανασιάδης και ήρθαν ποιοτικοί παίκτες, όπως ο Χένγκαλ και ο Σουκασιάν, οπότε ανεβήκαμε γρήγορα».
Πώς είναι ο Παράσχος
«Πολύ καλός ως άνθρωπος. Με βοήθησε πραγματικά πολύ στο κομμάτι της ψυχολογίας και μετά τον ξαναέζησα και στον ΟΦΗ. Είναι προπονητής που μπορεί να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις. Ζήσαμε πολύ ωραίες στιγμές με τον Γιώργο».
Σε μια συνέντευξη που κάναμε στην Καστοριά για το Gazzetta, μας είχε πει «ούτε εγώ ξέρω πως άντεξα τόσα χρόνια»…
«Είναι πολύ ήρεμος ως άνθρωπος. Ό,τι και να κάνει θα κρατήσει την ηρεμία του και θα το πάει όπως το θέλει αυτός. Αυτό τον βοηθάει πολύ».
Στα αποδυτήρια, ήσουν από αυτούς που «φώναζαν» ή πιο ήρεμος;
«Εγώ δεν μπορούσα να ασχοληθώ με κανέναν άλλο. Μόνο με τον εαυτό μου. Καθόμουν μόνος μου και είχα τα γούρια μου. Που θα είναι συγκεκριμένα το μπουκάλι κλπ. Ο κάθε ποδοσφαιριστής έχει τα δικά του. Να με πορώσει κάποιος άλλος δεν γινόταν. Το έκανα μόνος μου. Μπορεί να τσαντιζόμουν κιόλας αν μου έλεγε κάτι κανείς. Είναι σε κάθε παίκτη».
Από την Καβάλα τι κρατάς;
«Έστω και σε κακή χρονιά μου έκανε καλό επειδή πήρα παιχνίδια στην Α’ Εθνική και ήμουν πιο έτοιμος για την Β’ Κατηγορία, όπου εκεί έκανα πρωταθλητισμό. Εκεί έπρεπε να σηκώσω βάρυ σε μικρή ηλικία και σε καλές εποχές της Β’ Εθνικής. Αυτό με βοήθησε να κάνω τη μεγάλη μεταγραφή την επόμενη χρονιά».
«Δεν μπορούσα να ασχοληθώ με κανέναν άλλον, εκτός από τον εαυτό μου»
«Στον Παναθηναϊκό έπαιξαν παίκτες της ηλικίας μου όπως οι Γκούμας, Μπασινάς, αλλά εγώ πήρα με τον Ολυμπιακό το πρωτάθλημα»
Μετά ήρθαν οι προτάσεις…
«Ήρθαν προσφορές από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ. Ξεκίνησε η χρονιά στην Α’ Εθνική, έκανα αυτό που έπρεπε και έμαθα πως είχα αυτές τις προτάσεις. Εκείνες τις εποχές δεν είχες λόγο σ’ αυτά. Ένα βράδυ με πήραν και μου είπαν ότι φεύγω για Αθήνα. Δεν ήξερα καν που να πάω. Μάλιστα μου είπαν πως λίγο πριν υπογράψω υπήρχε τηλεφώνημα για να πάω σε άλλη ομάδα. Τότε την απόφαση την πήρε η διοίκηση. Εγώ ήθελα να παίξω σε μεγάλη ομάδα. Και οι τρεις ήταν μεγάλες».
Αν ήταν στο χέρι σου είχες προτίμηση;
«Όχι ιδιαίτερα, δεν είχα τέτοιο πρόβλημα. Αν πήγαινα στον Παναθηναϊκό, μπορεί η εξέλιξη μου να ήταν διαφορετική. Εκείνη την εποχή που πήγαν εγώ στον Ολυμπιακό έπαιξαν όλοι οι μικροί της ηλικίας μου στον Παναθηναϊκό. Γκούμας, Μπασινάς, κλπ. Εγώ όμως πήγα στον Ολυμπιακό και πήρα πρωτάθλημα. Έζησα τρομερές στιγμές και δεν μετανιώνω που πήγα στον Ολυμπιακό. Ήταν μεγάλο σχολείο που με βοήθησε στα μετέπειτα μου χρόνια. Απέκτησα εμπειρία και με βοήθησε στο κομμάτι της ψυχολογία και του mentality. Η πίεση στον Ολυμπιακό είναι τόσο μεγάλη που σε κάνει πιο δυνατό ως άνθρωπο. Ζεις καταστάσεις που δεν θα ζούσες πουθενά. Δεν είναι απλή ομάδα ο Ολυμπιακός. Είναι πραγματικά σχολείο. Πήρα τέσσερα πρωταθλήματα κι έκανα ένα νταμπλ».
Στον Ολυμπιακό ήσουν πολύ αγαπητός παρόλο που δεν έκανες πολλές συμμετοχές…
«Ήμουν πάρα πολύ αγαπητός. Όμως, υπήρξε ένα περιστατικό όταν ήμουν στην Ξάνθη. Έβαλα γκολ στο τέλος, που θα στερούσε το πρωτάθλημα κι έβγαλα τη φανέλα μου και πανηγύρισα έντονα σ’ συγκεκριμένο σημείο και για συγκεκριμένο λόγο. Οι φίλοι του Ολυμπιακού δεν μπορούσαν να το καταλάβουν αυτό. Τότε όλοι με έβριζαν στο γήπεδο. Ήταν λάθος μου που δεν βγήκα για να το ξεκαθαρίσω. Ήταν για συγκεκριμένα άτομα που δεν έχει να κάνει με τον κόσμο που με αγάπησε. Πριν το γκολ έγινε κόρνερ και μιλούσα με έναν από τους οργανωμένους και κάναμε χαβαλέ. Μετά με έβριζαν στο Καραϊσκάκη. Περίμεναν να αλλάξω το παιχνίδι μου αλλά εγώ δεν θα το έκανα ποτέ».
«Ήμουν πάρα πολύ αγαπητός από τον κόσμο του Ολυμπιακού, αλλά στο γκολ μου με την Ξάνθη μ’ έβριζε όλο το γήπεδο»
«Αυτό που ζούσαμε στον Ολυμπιακό δεν υπήρχε»
Η επιστροφή του Ολυμπιακού στην κορυφή και η προσπάθεια να ξαναγίνει πρωταγωνιστής… Πώς το βιώνατε αυτό εσείς οι παίκτες, αλλά και συνολικά ο οργανισμός του Ολυμπιακού;
«Την πρώτη χρονιά αυτό που ζούσαμε δεν υπήρχε. Από ένα σημείο και μετά φαινόταν ξεκάθαρα ότι το πρωτάθλημα ήταν πολύ κοντά. Όπου κι αν πηγαίναμε, ο ενθουσιασμός του κόσμου ήταν απίστευτος. Δεν μπορεί να το ζήσει άλλος αυτό. Ήταν τρομερό. Ανατριχιάζω μόνο που το θυμάμαι. Δεν ήταν μόνο το τελευταίο παιχνίδι. Όπου κι αν πηγαίναμε ο κόσμος ακολουθούσε. Ήταν η πρώτη φορά που πίστεψαν τόσο πολύ στην ομάδα. Κάθε ματς, κάθε βήμα, έφερνε την ομάδα πιο κοντά στον τίτλο. Ήταν τρομερή κατάσταση. Μετά το μεγάλο θέμα ήταν το Champions League. Έζησα πολύ ωραίες στιγμές στον Ολυμπιακό.
Πώς θυμάσαι τη συνεργασία με τον Μπάγεβιτς; Την πρώτη σου συμμετοχή;
«Εγώ πήγα στον Ολυμπιακό τραυματίας. Η μεταγραφή μου έγινε ενώ είχα θλάση, δηλαδή μπορεί να μη γινόταν. Ο γιατρός μού είχε πει ότι αν έπαιζα άλλο ένα παιχνίδι, θα κοβόταν ολόκληρος ο μυς. Έμεινα εκτός πάνω από δύο μήνες μέχρι να επανέλθω. Υπέγραψα και ουσιαστικά ξεκίνησα να παίζω μετά από καιρό. Ήξερα ότι είχα πρόβλημα στο τελευταίο ματς πριν υπογράψω, αλλά δεν φανταζόμουν ότι ήταν τόσο σοβαρό. Το πόδι μου ήταν σε κακή κατάσταση. Στον Ολυμπιακό τότε ήταν ο Δάρας, φυσιοθεραπευτής ήταν ο Μπαλίδης, ο οποίος ήταν πάρα πολύ καλός.
Το πρώτο μου παιχνίδι ήταν με τον Ηρακλή. Επαιξα αμυντικό χαφ, θέση που δεν είχα ξαναπαίξει. Εγώ ήμουν δεκάρι ή δεύτερος επιθετικός. Ο Μπάγεβιτς ήταν αυτός που με “γύρισε πίσω” στο γήπεδο. Στον Ολυμπιακό έπαιξα αμυντικό χαφ και έκανα τα πάντα από αυτά που δεν έπρεπε να κάνω.
Έκανα τάκλιν χωρίς λόγο. Δεν ήξερα τη θέση και ήθελα να τα κάνω όλα. Δεν ήταν το ιδανικό ντεμπούτο. Βγήκα στο ημίχρονο. Ευτυχώς κερδίσαμε. Μετά σιγά σιγά προσαρμόστηκα στη νέα θέση, που για μένα ήταν εντελώς άγνωστη. Τελικά, με βοήθησε να εξελιχθώ και να παίξω όπως ήθελα στις ομάδες που ακολούθησαν».
Ήταν δύσκολο να έχεις στο μυαλό σου ότι πρέπει να πείσεις τον Μπάγεβιτς;
«Δεν είχαμε τις καλύτερες σχέσεις. Ήμουν ο άνθρωπος που πήγε να χαλάσει τη μεταγραφή του Οφορίκουε! Η Καλαμάτα, εκτός από χρήματα, ήθελε κι εμένα. Εγώ είχα τρεις μήνες που είχα έρθει από την Καβάλα και δεν ήθελα να ξαναφύγω. Ήθελα να παίξω σε μεγάλη ομάδα. Είχαμε μια τριβή με τον Ολυμπιακό. Μου έλεγαν να πάω να πάρω παιχνίδια, έφαγα μεγάλη πίεση αλλά δεν το συζητούσα. Νευρίασε πολύ που δεν πήγα.
Παρά την ηλικία μου δεν έσκυβα το κεφάλι. Θυμάμαι τι έκανα στα 20 χρονια μου τώρα και δεν το πιστεύω. Ο πρόεδρος με βοήθησε να μείνω στον Ολυμπιακό, ο Κόκκαλης ήταν ποδοσφαιρικός μου πατέρας. Όταν με φώναξε και του εξήγησα τι έγινε μου είπε “τελείωσε το θέμα, είσαι κανονικά στην ομάδα”».
Θεωρείς ότι ο Κόκκαλης εκτίμησε τη στάση σου, το ότι δεν ήθελες να πάρεις απλά παιχνίδια, αλλά ήσουν αποφασισμένος να παλέψεις για τη θέση σου;
«Νομίζω ότι εκτίμησε το γεγονός πως πήγα στον Ολυμπιακό με στόχο να παίξω εκεί. Δεν ήρθα για να πάω δανεικός κάπου αλλού. Αν ήταν να πάω στην Καλαμάτα, δεν θα ερχόμουν ποτέ στον Ολυμπιακό. Είναι απλή λογική. Ο ποδοσφαιριστής πρέπει να κάνει την προσπάθεια, να δείξει τι αξίζει. Χωρίς να γίνει προσπάθεια να φύγω από την ομάδα; Ποιος ο λόγος μου με πήρε;».
Άρα ο Κόκκαλης έκλεισε γρήγορα το θέμα;
«Ναι, το τελείωσε κατευθείαν. Η πίεση είχε φτάσει στο αποκορύφωμα – μιλάμε για δύο μήνες και είχαμε φτάσει στην προετοιμασία. Ο πρόεδρος ήταν η τελευταία βαθμίδα. Όταν μίλησα μαζί του, του τα είπα ξεκάθαρα και δεν μου μίλησε σαν πρόεδρος. Με αντιμετώπισε σαν φίλο. Πήγα στα γραφεία του, στην Intracom. Τότε, ήμουν 20 χρονών. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να μου πει: “Θα πας εκεί, τελείωσε”. Κι όμως, μου είπε: “Έχεις απόλυτο δίκιο. Τέλος, είσαι στην ομάδα”. Δεν μου είπε τίποτα άλλο και δεν χρειαζόταν κιόλας. Η Καλαμάτα μού έδινε ένα πάρα πολύ καλό συμβόλαιο. Ο πρόεδρος, ο κύριος Παπαδόπουλος, με είχε… καψούρα.
Δεν με έβλεπε με πολύ καλό μάτι ο Μπάγεβιτς (γέλια). Για να φανταστείτε, είχε αρχίσει το Champions League και πήρε όλη την ομάδα στη Μαδρίτη – εκτός από μένα. Όταν μιλούσε ο Μπάγεβιτς όλοι ήταν με το κεφάλι κάτω, απλά εγώ πάντα υποστήριζα τη θέση μου.
Τη χρονιά που έφυγε, η σχέση μας είχε αποκατασταθεί. Τον κέρδισα κι εγώ ποδοσφαιρικά και μου έδειξε εκτίμηση. Είχε αρχίσει να με υπολογίζει. Στο τέταρτο ή πέμπτο παιχνίδι της σεζόν, με τον Πανιώνιο στο ΟΑΚΑ, έπαιξα βασικός όλη την εβδομάδα στις προπονήσεις. Την Παρασκευή μετά το τέλος του προγράμματος, ο κόουτς κράτησε κάποιους παίκτες για να επιπλέον δουλειά στην τακτική και εκεί έπαθα θλάση.
Τότε, αν έμπαινες μια φορά στον Ολυμπιακό, ειδικά εκείνη την εποχή που η ομάδα δεν έχανε ποτέ, δεν έβγαινες εύκολα. Εγώ όμως χτύπησα και έμεινα έξω ενάμιση μήνα. Μετά ξαναμπήκα, έπαιξα ως αλλαγή. Άρχισε να με υπολογίζει εκείνη τη χρονιά. Μετά ο πρόεδρος έδιωξε τον Μπάγεβιτς, έφερε τον Μπιγκόν που έβαζε τους μικρούς όπως Πουρσαϊτίδη – Κωστούλα και εγώ έπαθα βαρύ διάστρεμμα! Εγώ πονούσα αλλά ήθελα να παίξω επειδή ήταν η ευκαιρία μου. Κι εγώ αν ήμουν ο Μπιγκόν δεν θα με έβαζα…».
«Ήμουν ο άνθρωπος που πήγε να χαλάσει τη μεταγραφή του Οφορίκουε!»
«Η δική μου πορεία ήταν συνεχώς ανοδική και το καμαρώνω αυτό»
Ακούμε σήμερα πως πολλοί ποδοσφαιριστές χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη. Εσύ τότε, ένα παιδί 20 ετών, έφυγες από το σπίτι σου, πήγες στον Ολυμπιακό και μιλούσες ευθέως σε Μπάγεβιτς και Κόκκαλη. Πως έμεινες όρθιος;
«Αν το παρατηρήσεις, όταν κάποιος έφευγε από μια μεγάλη ομάδα όπως ο Ολυμπιακός εκείνα τα χρόνια, οι περισσότεροι είχαν πτωτική πορεία στην καριέρα τους. Η δική μου καριέρα όμως ήταν συνεχώς ανοδική. Το καμαρώνω αυτό.
Πήγα στην Ξάνθη. Την πρώτη χρονιά βγήκαμε Ευρώπη. Μετά πήγα στην Κύπρο, στον Ολυμπιακό Λευκωσίας. Μέχρι τον Δεκέμβριο ήμασταν δεύτεροι, παλεύαμε για το πρωτάθλημα. Αλλά όταν έφυγε ο πρόεδρος, διαλυθήκαμε. Γύρισα στον ΟΦΗ και για δύο χρονιές ήμουν στην καλύτερη ενδεκάδα. Βγήκαμε Ευρώπη, μέσω Ιντερτότο. Δεν μιλάμε για εποχές χωρίς ανταγωνισμό.
Τότε το πρωτάθλημα ήταν δυνατό. Μετά τον ΟΦΗ πήγα στον Ατρόμητο – έπαιξα σε δύο τελικούς και ξανά Ευρώπη. Έπειτα, στα 36 μου, πήγα στον Παναιτωλικό, κάναμε άνοδο από τη Β’ Εθνική και βγήκαμε έβδομοι στην Α’ κατηγορία. Ξεκινήσαμε με Καραγεωργίου και μετά ήρθε ο Χάβος. Κάναμε πρωταθλητισμό.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού που έφευγαν δανεικοί, στη συνέχεια δεν παρέμεναν σε υψηλό επίπεδο. Εγώ όμως συνέχισα. Θεωρώ πως ήμασταν λίγοι – ίσως – που φύγαμε από Ολυμπιακό και συνεχίσαμε να πρωταγωνιστούμε στο ποδόσφαιρο. Σ’ όλες μου τις ομάδες που ήμουν βγήκαμε Ευρώπη. Πήγα δύο φορές τελικό με τον Ατρόμητο. Ο ΟΦΗ πήγε Ιντερτότο και χάσαμε το UEFA τελευταία αγωνιστική που παίζαμε με τον ΠΑΟΚ, είχε Πανιώνιος – ΑΕΚ και δεν μας ήρθε ο συνδυασμός αποτελεσμάτων. Βγήκα MVP αγώνα στα 38 μου και τρεις φορές στην καλύτερη ενδεκάδα. Με τον Παναιτωλικό βγήκε 3-4 φορές MVP. Δεν είχα πτωτική πορεία».
Θεωρείς ότι αυτή η ανθεκτικότητα σου ήταν θέμα πνευματικής δύναμης;
«Ό,τι δυσκολία κι αν αντιμετώπιζα, πίστευα πως θα γυρίσει υπέρ μου. Και τελικά γύριζε. Πάντα. Όταν πας να μιλήσεις με έναν άνθρωπο όπως είναι ο Κόκκαλης κόβονται τα πόδια σου. Αυτός ο άνθρωπος είναι επιχειρηματίας μεγάλου βεληνεκούς, ένας άνθρωπος που δεν τον κοιτάς στα μάτια, αλλά για μένα ήταν πατέρας μου. Δεν έχασε ποτέ το μέτρο. Αλλά δεν άλλαζα αυτά που έπρεπε να πω. Αυτό έγινε και με άλλον πρόεδρο, όταν ήρθαμε σε ανάλογη κατάσταση και μιλήσαμε σαν φίλοι».
Εννοείς τον Πανόπουλο;
«Ναι, ακριβώς. Πολύ δυναμικός άνθρωπος. Όταν πήγα τον ρώτησα αν θα μιλήσουμε ως πρόεδρος με παίκτη ή ως φίλοι. Αν αυτοί οι άνρωποι σου δώσουν τον χώρο να εκφραστείς, τότε μπορείς να τους μιλήσεις αληθινά. Και πολλές φορές αυτό το δεχονται. Εγώ θα μπορούσα να τα γλυκαίνω όλα όπως κάνουν άλλοι. Εγώ πήγαινα, αν ήθελαν κι αυτοί, για να πούμε αλήθειες. Όταν φτάσεις στο σημείο να πεις στον πρόεδρο ότι φταίει κάπου θα το βάλει το μυαλό του. “Μήπως έχει δίκιο αυτός;” Αν πεις την αλήθεια και αυτά που πιστεύεις μπορείς να πετύχεις πολλά πράγματα. Ο Πανόπουλος τα δέχτηκε και ήμασταν μια χαρά.
Στον Ολυμπιακό ήσουν τέσσερα χρόνια, από τα 20 έως το 24 και πήρες πρωταθλήματα. Πώς τα θυμάσαι αυτά τα χρόνια;
«Μετά από χρόνια καταλαβαίνεις τι έκανες και τι έζησες. Πήρα πρωταθλήματα, έπαιξα με παιχταράδες. Ήταν δύσκολο να παίξει τότε ένας νεαρός».
Ήσουν στα αποδυτήρια με παικταράδες και μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Τζόρτζεβιτς, ο Καραπιάλης, ο Ζάχοβιτς… Πως είναι αυτό για ένα παιδί; Δύσκολα αποδυτήρια…
«Ήμουν τυχερός επειδή ήταν όλοι τους πολύ καλά παιδιά και ήταν κοντά σε εμάς τους πιο νέους. Ο Καραταΐδης, ο Καραπιάλης, όλοι αυτοί ήμασταν μια παρέα. Δεν με άφηναν στην απ’ έξω. Με έβαλαν κατευθείαν μέσα. Είχαμε πράγματι οικογενειακό κλίμα.
Δεν μου αρέσει η έκφραση, αλλά έτσι ήταν. Ήμουν μικρός και όμως έβγαινα με τον Καραπιάλη, τον Τζόλε. Η παρέα μας ήταν νεανική – Ελευθερόπουλος, εγώ, ο Σάββας Πουρσαϊτίδης, ο Κωστούλας, ο Ανατολάκης. Και συχνά βγαίναμε όλοι μαζί έξω. Στα μπουζούκαι, για καφέδες, πηγαίναμε μαζί. Είχαμε και πολλούς Έλληνες. Και ο Οφορίκουε Έλληνας ήταν για έμας. Ήταν το “παιδί” μας τότε. Ακόμα και οι ξένοι γινόντουσαν Έλληνες. Ο Τζόρτζεβιτς, ο Πάντοβιτς, ο Ίβιτς. Μπορεί να μην κανονίζαμε να βγούμε μαζί και στο τέλος καταλήγαμε μαζί. Είναι πολύ σπάνιο αυτό το πράγμα».
Ποιο ήταν το μυστικό αυτής της ομάδας;
«Σε ορισμένα πράγματα ο Μπάγεβιτς ήταν top. Δεν μας πείραζε κανένας. Κοιτούσε μόνο τον ποδοσφαιριστή. Μπορούσε για μια μακαρονάδα να αλλάξει ξενοδοχείο. Το κύριο μέλημα του ήταν να έχει τα πάντα ο ποδοσφαιριστής. Έδινε και ευκαιρίες. Αν πίστευε ότι μπορούσες να του κάνεις τη δουλειά σε έβαζε. Είχαμε και πολύ δυνατή κεφαλή με τον Κόκκαλη. Υπήρχε συνδυασμός. Τρομερός πρόεδρος, προπονητής που σου έδινε τα εχέγγυα για να μπορείς να αποδόσεις μέσα στο γήπεδο και μια ομάδα ποδοσφαιριστών που η συνεργασία τους ήταν πάρα πολύ καλή. Φυσικά από πίσω υπήρχε και ο κόσμος».
Έχεις κάποιο απωθημένο από τον Ολυμπιακό; Θυμάμαι δεν είχες παίξει Champions League…
«Όχι. Μόνο στα προκριματικά με την Ανόρθωση. Ο σκοπός ήταν να είσαι κανονικά στην ομάδα, είτε στην ενδεκάδα είτε στον πάγκο. Είναι μεγάλη υπόθεση να είσαι στον πάγκο σε μια μεγάλη ομάδα στο Champions League.
Πολλοί δεν καταλαβαίνουν πως δεν παίζουν μόνο οι βασικοί. Στην πραγματικότητα, ίσως πιο σημαντικοί είναι οι παίκτες που μπαίνουν αλλαγή. Ένας ποδοσφαιριστής πρέπει να το καταλάβει αυτό. Σίγουρα όλοι θέλουν να παίζουν, αλλά και αυτός που μπαίνει ως αλλαγή έχει σημαντικό ρόλο στην ομάδα.
Παίζουν οι έντεκα, αλλά οι υπόλοιποι που δεν παίζουν κάποιες φορές πρέπει να δημιουργούν προβλήματα; Υπάρχει περίπτωση αυτή η ομάδα να πάει καλά;
Παίκτες που ήταν βασικοί πίστευαν πως μπορούσα να παίξω κι εγώ κι άλλα παιδιά. Όταν είσαι στον Ολυμπιακό, σημαίνει ότι αξίζεις κάτι.
Στην Κροάσια ήμασταν με… 17 κουβέρτες και 50 ισοθερμικά! Τι κρύο είχαμε φάει… Εκεί είναι πιο δύσκολο να είσαι στον πάγκο. Μέσα στο γήπεδο τρέχεις».
Ισχύει ότι η ομάδα μπάσκετ σας είχε φέρει παπούτσια;
«Ναι, ήρθαν τα παπούτσια μ’ αυτόν τον τρόπο. Τουλάχιστον καταφέραμε να πάρουμε την πρόκριση, κάτι που ήταν ιστορική στιγμή για όλους μας. Απίστευτες στιγμές».
Πως θυμάσαι μετά το ματς με τη Γιουβέντους;
«Ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Πιο πολύ πονάει η κεφαλιά του Αμανατίδη που θα είχε τελειώσει το θέμα. Για έναν αέρα χάσαμε την πρόκριση… Το ίδιο έζησα στο Ατρόμητος – ΠΑΟΚ, με τον Γλύκο, αλλά αυτή τη φορά ήταν υπέρ μου».
Ποιους συμπαίκτες σου στον Ολυμπιακό θαύμαζες;
«Το επίπεδο ήταν πάρα πολύ υψηλό στον Ολυμπιακό αλλά αυτός που πραγματικά δεν υπήρχε ήταν ο Τζιοβάνι. Είχε τρομερά τεχνικά χαρακτηριστικά. Τι να πεις για τον Τζόλε; Έπρεπε να παίζει σε μεγάλη ομάδα του εξωτερικού. Τι να πεις για τον Καραπιάλη; Ο Αλέκος ήταν μια φάση – ένα γκολ. Παίκτες υψηλού επιπέδου. Χαιρόσουν να προπονείσαι μ’ αυτούς και κυρίως βελτιωνόσουν. Έβλεπες κάτι που μπορούσες να πάρεις και να βάλεις στο δικό σου παιχνίδι».
«Ο Μπάγεβιτς, μπορούσε για μια μακαρονάδα να αλλάξει ξενοδοχείο»
«Είχαμε φτάσει στο σημείο που έπρεπε να φύγω από τον Ολυμπιακό»
Τι κρατάς από τον Ολυμπιακό; Περίμενες ότι θα φύγεις;
«Όχι, είχαμε φτάσει στο σημείο που πλέον έπρεπε να φύγω. Κάθε ποδοσφαιριστής θέλει να παίξει. Ο Μαντζουράκης ήθελε περισσότερο τους έμπειρους. Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να ανοίξω τα φτερά μου για άλλες ομάδες. Πήγα στην Ξάνθη, που τότε είχε πολύ καλή ομάδα και είχε πάρει τον Πατσατζόγλου. Θεώρησα ότι ήταν μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.
Τα χρόνια στον Ολυμπιακό ήταν σαν να ήμουν σε πενταήμερη. Πήραμε συνεχόμενα πρωταθλήματα, νταμπλ και είχαμε έναν κόσμο που μας ανέβαζε στα ύψη».
Είσαι άνθρωπος που δεν πουλάς οπαδιλίκι, όμως με τον Ολυμπιακό «δέθηκες» αυτήν την τετραετία;
«Δεν μπορείς να μη δεθείς με μια ομάδα όταν ζεις καταστάσεις. Δεν μπορώ να μη δεθώ αφού πήραμε πρωτάθλημα μετά από τόσα χρόνια. Είχαμε την αγάπη του κόσμου. Έρχεται από μόνο του. Μεγάλωσα στη Βόρεια Ελλάδα, όπου πιο πιθανό είναι να είσαι ΠΑΟΚ αλλά σε μια ομάδα ζεις πράγματα. Ο κόσμος του Ολυμπιακού μου έδωσε πολλή αγάπη και το εκτιμώ αυτό».
Πως έζησες τα ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό;
«Εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο αυτό το παιχνίδι. Όλοι ζούσαν γι’ αυτό. Ευτυχώς η ομάδα μας ήταν πάρα πολύ καλή και τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα ήταν καλό αλλιώς δεν μπορούσαμε να βγούμε από το σπίτι. Ήταν άλλες εποχές. Με μια ήττα περίμενες το επόμενο παιχνίδι για να ξαναβγεις από το σπίτι σου. Δεν είχες διάθεση και δεν μπορούσες να δεις τον κόσμο στα μάτια».
Αδικεί την ποιότητα και την προσπάθεια των παικτών τα περί παράγκας;
«Εννοείται. Δεν θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω για διαιτησίες. Εκείνη την εποχή ήταν δυο ομάδες καλές και απλά ο Ολυμπιακός ήταν λίγο καλύτερος. Αν ήταν το ανάποδο θα έλεγαν οι μεν για τους δε. Υπάρχει πάντα η κουβέντα για τη δαιτησία. Είναι μια καραμέλα που μέχρι τώρα, ακόμα και με το VAR, μια λέει ο ένας και μια ο άλλος.
Στα αποδυτήρια ήσουν του χαβαλέ;
«Όχι τόσο. Ήμουν πιο πολύ… ακουστικός τύπο. Τότε δεν υπήρε τόσο χαβαλές. Στο δωμάτιο ήμουν πολλά χρόνια με τον Ηλία Πουρσανίδη. Κάναμε πολύ παρέα τότε. Και με τον Σάββα.
Το χειρότερο πράγμα που ζούσαμε ήταν η προετοιμασία. Ήμασταν 21 μέρες στο Ζέεφελντ. Από ένα σημείο και μετά βγαίναμε στα μπαλκόνια και πλακωνόμασταν μόνοι μας.
«Ο χαβαλές ήταν σε γκρουπάκια. Ήμασταν π.χ. εγώ, ο Ελευθερόπουλος και ο Γεωργάτος που κάναμε φαβαλέ μεταξύ μας».
Εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, δεν θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω για διαιτησίες
«Κύριος ο Πανόπουλος, μια φορά μας είχε κλείσει μία εβδομάδα στο ξενοδοχείο επειδή κάναμε μία ήττα»
Η Ξάνθη ήρθε στη σωστή στιγμή της καριέρας σου;
«Ήταν το κατάλληλο timing για να κάνω μια νέα αρχή. Η πρώτη χρονιά ξεκίνησε άσχημα επειδή είχα δυο σοβαρούς τραυματισμούς, όμως μετά όλα πήγαν καλά».
Ποιους είχες προπονητές;
«Ξεκίνησα με Φυρό και μετά είχα τον Νίκο Καραγεωργίου, με τον οποίο βγήκαμε για πρώτη φορά Ευρώπη. Δεν είχαμε τα ονόματα, όμως είχαμε καλή ομάδα. Είχαμε φτάσει στους «4» του Κυπέλλου, όμως… αποκλειστήκαμε, όπως αποκλειστήκαμε. Είχε βάλει ο Λαμπριακός γκολ με κεφαλιά που δεν το ακυρώνεις ούτε αν είσαι ΑΕΚ! Περάσαμε τέσσερα πολύ ωραία χρόνια. Ο Νίκος ήξερα τα πάντα στον οργανισμό Ξάνθη και τη βοήθησε να εξελιχθεί».
Τα αποδυτήρια πως ήταν;
«Είναι πιο ήρεμα τα πράγματα σε αυτές τις ομάδες. Πιο παρεΐστικα. Δεν είχαμε πολλά προβλήματα».
Ο Πανόπουλος;
«Πολύ κύριος σε ορισμένα κομμάτια, όμως όταν έβαζε κάτι στο μυαλό του έπρεπε να γίνει το δικό του. Περάσαμε μια δύσκολη κατάσταση. Μας είχε κλείσει μια εβδομάδα στο ξενοδοχείο επειδή κάναμε μια ήττα… Ό,τι έχει στο μυαλό του πρέπει να γίνεται. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο θέμα του και του το είπα. Ως άνθρωπος είναι κύριος. Από τους προέδρους που δεν χάνεις λεφτά. Του οφείλει πολλά η Ξάνθη. Έχει φτιάξει γήπεδα. ¨Εκανε πολλά πράγματα. Λείπει ο Πανόπουλος από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν έβαζε στο μυαλό του πως θα πουλούσε έναν παίκτη το έκανε και μάλιστα με πολλούς. Ήταν επαγγελματίας. Βοηθούσε να πάρεις μεταγραφή».
Είναι στενάχωρη για σένα η τρέχουσα κατάσταση στην Ξάνθη;
«Είναι πολύ στενάχωρο να βλέπω μια ομάδα που έπαιζε Α’ Εθνική πολλά χρόνια και είχε παίξει Ευρώπη σε αυτή την κατάσταση. Στεναχωριέσαι. Βλέπεις πως κάτι δεν πάει καλά. Ελπίζω να τη δούμε ξανά στην Α’ Εθνική. Έχουν μπει τώρα κάποιοι άνθρωποι για να τη βοηθήσουν. Έφυγε ο Πανόπουλος και διαλύθηκε η ομάδα. Πρέπει να υπάρχουν αυτές οι ομάδες».
Μετά πήγες στον ΟΦΗ που είναι επίσης μεγάλη ομάδα…
«Ναι. Τότε βέβαια υπήρχαν πολλά προβλήματα και δεν ήταν ο ΟΦΗ που ξέραμε. Δεν ήταν στο επίπεδο που ήταν επί Γκέραρντ, αλλά παραμένει μια ιστορική ομάδα. Ήμουν πολύ τυχερός επειδή υπέγραψα όταν δόθηκε παράταση για τους ελεύθερους ποδοσφαιριστές. Εγώ υπέγραψα στη δεύτερη αγωνιστική. Προπονητής ήταν ο Βλάχος και μάλιστα πριν με πάρουν ζήτησαν να με δοκιμάσουν».
Το δέχτηκες;
«Το δέχτηκα γιατί ήθελα πραγματικά να πάω στον ΟΦΗ. Είχα βάλει στόχο δύο ομάδες και για αυτό άργησε η μεταγραφή μου. Πήγα λόγω ενός αποτελέσματος. Θυμάμαι έναν αγώνα ΟΦΗ-Ξάνθη που ήρθε ισοπαλία. Αν είχε νικήσει ο ΟΦΗ πιστεύω δεν θα είχε γίνει η μεταγραφή. Ήταν τέσσερα υπέροχα χρόνια, ζήσαμε τρομερές στιγμές.
«Είναι μια ιδιαίτερη ομάδα, με πολύ λαό αγαπητή σε όλη την Κρήτη. Στο Ηράκλειο αν κερδίζεις νιώθεις σαν ήρωας. Αν κερδίσει η ομάδα είσαι βασιλιάς. Το κλίμα είναι πιο οικογενειακό, σαν να είσαι με την οικογένειά σου. Ο κόσμος είναι τόσο παθιασμένος με την ομάδα, που μετά από τις νίκες ένιωθες την πορτα του σπιτιού τους ανοιχτή. Ήταν ωραία χρόνια, βγήκαμε και Interoto, όμως μετά άρχισαν τα οικονομικά προβλήματα και κόντρα του κόσμου με τον πρόεδρο που δυστυχώς οδήγησε στον υποβιβασμό».
«Τέσσερα υπέροχα χρόνια στον ΟΦΗ»
«Καλύτερα να μη ζούσαμε τον τελικό με την ΑΕΚ»
Εκεί ήρθε ο Ατρόμητος;
«Τότε, αναγκαστικά, έπρεπε να φύγω από τον ΟΦΗ. Είχα συμβόλαιο για δύο χρόνια, αλλά κάναμε προσφυγές γιατί δεν ήταν σίγουρο αν θα υπήρχε ΟΦΗ. Ήταν πολλά τα προβλήματα.
Στον Ατρόμητο ήμουν επιλογή του Δώνη, που με ήθελε και στη Λάρισα. Με πήρε ο Γιάννης Αγγελόπουλος και μου είπε ότι υπήρχε ενδιαφέρον. Ήταν μια καλή προοπτική. Στην αρχή δεν ήταν εύκολο γιατί είχα κάποια “θεματάκια” με τον Δώνη και δεν ήμουν στις επιλογές του, αλλά μετά από λίγους μήνες καθιερώθηκα. Κάναμε τρία φανταστικά χρόνια, με δύο τελικούς Κυπέλλου και συμμετοχή στην Ευρώπη».
Πώς ένιωθες να φτάνεις σε δύο τελικούς κυπέλλου με τον Ατρόμητο;
«Είναι κάτι διαφορετικό. Με τον Ολυμπιακό είναι φυσιολογικό, με τον Ατρόμητο όμως κάθε βήμα προς τον τελικό είναι γεμάτο αγωνία και σασπένς. Όταν πετυχαίνεις αυτό το στόχο δύο χρόνια συνεχόμενα, είναι μεγάλο επίτευγμα».
Πως θυμάσαι τον τελικό με την ΑΕΚ;
«Καλύτερα να μην το ζούσαμε αυτό. Ήταν τόσο ευχάριστο γεγονός που εξελίχθηκε σε ότι χειρότερο έχω ζήσει στο ποδόσφαιρο. Ευτυχώς δεν πήραμε το αποτέλεσμα επειδή πιστεύω πως δεν θα φεύγαμε ζωντανοί. Μάλωναν ποδοσφαιριστές με τον κόσμο στο ταρτάν. Δεν είναι ότι πιο ωραίο αυτές οι καταστάσεις στο ποδόσφαιρο. Η δήλωση που είχε κάνει τότε ο Δώνης ήταν ότι καλύτερο».
Ποια είναι η άποψη σου για τον προπονητή Δώνη;
«Προπονητικά είναι ο άνθρωπος που τακτικά με βοηθήσε περισσότερο από όλους. Μου έμαθε πράγματα που μακάρι να τα ήξερα στα 20 μου».
Έχεις παίξει και στις Εθνικές Ομάδες…
«Ναι, έχω παίξει στην Εθνική Νέων και στην Εθνική Ελπίδων, που φτάσαμε μέχρι τον τελικό στην Ισπανία. Ήταν μια ομάδα με πολλά παιδιά που μετά έγιναν παίκτες της Εθνικής του 2004. Το μεγάλο μου άχτι ήταν που δεν έκανα μια συμμετοχή με την ανδρών, έστω σε φιλικό. Ήταν χρονιές που μπορούσα. όμως υπήρχαν πολλοί καλοί παίκτες στα χαφ. Εδώ δεν πήρε Ζήκο και Στολτίδη. Ήθελα μια συμμετοχή με την Εθνική».
Έχεις ξαναδεί τους τελικούς που έπαιξες με τον Ατρόμητο;
«Πιο πολύ με πείραξε το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό επειδή φτάσαμε πολύ κοντά και φάγαμε το γκολ στην παράταση με τον Φουστέρ. Με την ΑΕΚ ήταν ένα ευχάριστο γεγονός που εξελίχθηκε πολύ άσχημα. Καλύτερα να μην το θυμάμαι. Αν το σηκώναμε με τον Ολυμπιακό, ίσως ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι. Ήμουν 36 ετών. Ίσως σκεφτόμουν να σταματήσω».
«Πιο πολύ με πείραξε το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό»
«Δεν το σκεφτόμουν ποτέ να πάω στον Παναιτωλικό, ήταν μακριά από παντού»
Και μετά ήρθε ο Παναιτωλικός…
«Δεν το σκεφτόμουν ποτέ να πάω στον Παναιτωλικό. Ήταν πολύ μακριά από παντού. Δεν φανταζόμουν πως θα έκανα ταξίδι πέντε ωρών με το λεωφορείο. Δεν ήμουν κανένα παιδάκι. Ήμουν 36 ετών. Οι λόγοι που πήγαν ήταν ο Μάκης Μπελεβώνης και ο Νίκος Καραγεωργίου. Με πήρε ο Μπελεβώνης που ήμασταν συμπαίκτες στον ΟΦΗ και είπα ας κάνουμε μια συζήτηση. Ήταν δυο όμορφα χρόνια. Ήταν μια καλή επιλογή. Στο ταξίδι είχα ενδοιασμό αν θα έπρεπει να επιστρέψω αλλά τελικά φτάσαμε. Τελικά, ήταν μια πολύ καλή επιλογή γιατί ήταν δύο φανταστικά χρόνια που αγαπήθηκα και ‘γω από την πλευρά μου αγάπησα τον κόσμο και την ομάδα».
Λησμονείς πράγματα;
«Υπάρχουν φορές που σκέφτεσαι πολλά πράγματα. Δηλαδή, δεν μπορώ να μην σκεφτώ το πρώτο πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό. Υπάρχουν στιγμές που θα σου έρθει στο μυαλό. Σου έρχονται αναμνήσεις από το παρελθόν. Το πώς ήμουν… Το ποδόσφαιρο δεν μου λείπει ως ποδόσφαιρο. Σταμάτησα και στα 38 μου, αν ήταν θα μπορούσα να παίξω ερασιτεχνικά. Είπα ότι θα σταματήσω σε υψηλό επίπεδο, αλλά αναμνήσεις έρχονται από μόνες τους. Η αγάπη που πήρες… Βλέπεις τον ΟΦΗ στον τελικό Κυπέλλου και σκέφτεσαι την αγάπη που πήρες από τον κόσμο της ομάδας. Ενα ολόκληρο γήπεδο να σε αποθεώνει. Βλέπεις τον Ατρόμητο και σκέφτομαι τη στιγμή που πήγα αντίπαλος με τον Παναιτωλικό, έγινα αλλαγή κι ένα ολόκληρο γήπεδο σηκώθηκε και με χειροκροτούσε παρόλο που το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό γι’ αυτούς. Δεν γίνεται να μην θυμάσαι τέτοιες στιγμές. Αρκετές αναμνήσεις».
Τι κρατάς από την καριέρα σου;
«Το γεγονός ότι ο κόσμος με εκτιμά και με αγαπάει για ό,τι έκανα μέσα στον αγωνιστικό χώρο σημαίνει πολλά για εμένα. Δεν ήμουν απ’ αυτούς που έκανα δημόσιες σχέσεις ή πουλούσα οπαδιλίκη. Κοιτούσα αποκλειστικά το τι θα δώσω μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Αυτό είναι κάτι για το οποίο καμαρώνω».
*Ευχαριστούμε θερμά τον κύριο Λάκη Χατζηαποστολίδη και το καφέ-μπαρ Προσκήνιο στο χώρο του Αρχαίου Θέατρο Φιλίππων για τη φιλοξενία.
Πηγή: gazzetta.gr
