Συνέντευξη στο Primesport.gr
Ο Γιώργος Πατεμτζής είναι ένας άνθρωπος που δεν επέλεξε τη διαιτησία από τύχη.
Την επέλεξε από αγάπη, από πάθος και από ανάγκη να εξελιχθεί στο άθλημα που λάτρεψε από παιδί. Από τα πρώτα του βήματα στη Θεσσαλονίκη μέχρι την πορεία του σε εθνικά πρωταθλήματα και την εμπειρία στη Super League 2, μιλά με ειλικρίνεια για όσα έζησε, για τις προκλήσεις, τα συναισθήματα, αλλά και για τη διακριτική αλλά ουσιαστική παρουσία του πατέρα του, Μανώλη Πατεμτζή.
Απολαύστε μια συνέντευξη με ουσία και συναίσθημα.
Τα πρώτα βήματα
Γιώργο, πότε και πώς αποφάσισες να γίνεις διαιτητής; Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε σε αυτό τον δύσκολο ρόλο;
Από μικρό παιδί είχα πάθος με την μπάλα. Όχι μόνο με το ποδόσφαιρο αλλά σχεδόν με κάθε άθλημα που παίζεται με μπάλα. Ενώ όμως μπορούσα να συμμετέχω και να παίζω σχεδόν όλα αυτά τα αθλήματα, δεν είχα το περίσσιο ταλέντο σε κανένα από αυτά ώστε να μπορώ να διακρίνω μια προοπτική πιο επαγγελματικής προσέγγισης.
Επειδή σαν χαρακτήρας με οδηγεί το κίνητρο για εξέλιξη, η διαιτησία μου πρόσφερε μια εναλλακτική στο να ασχοληθώ με το αγαπημένο μου άθλημα και παράλληλα να θέτω στόχους που να μου δίνουν ώθηση να δουλεύω σκληρά.
Ξεκίνησες το 2005 στον Σύνδεσμο Θεσσαλονίκης. Ποιες ήταν οι πρώτες σου εμπειρίες εκεί;
Είχα την τύχη η πρώτη μου επαφή με το χώρο της διαιτησίας να είναι στο Σύνδεσμο Διαιτητών Θεσσαλονίκης. Εκεί υπήρχαν κορυφαίοι εκπαιδευτές αλλά και πολλοί υψηλού επιπέδου διαιτητές που λειτουργούσαν ως πρότυπα, κάτι καθοριστικό για τα πρώτα βήματα.
Με τη βοήθειά τους αγάπησα το χώρο, γύρισα κάθε χωριό της Βόρειας Ελλάδας που είχε ομάδα και πήρα τις βάσεις για όλη μου την πορεία.
Θυμάσαι τον πρώτο σου επίσημο αγώνα; Τι συναισθήματα είχες;
Ο πρώτος μου επίσημος αγώνας ήταν ως βοηθός διαιτητής στη Δ’ Εθνική, σε τοπικό ντέρμπι του νομού Σερρών. Θυμάμαι όλη τη διαδρομή, τη μεγάλη αστυνομική δύναμη και τις γεμάτες εξέδρες ήδη από την προθέρμανση.
Ήμουν 19 χρονών και είχα τελείως «άγνοια κινδύνου». Αυτό με βοήθησε να μην αγχωθώ και να απολαύσω την εμπειρία.
Από την επιστροφή στο Ηράκλειο έως τη Γ’ Εθνική
Το 2010 επέστρεψες στο Ηράκλειο. Πώς ήταν η προσαρμογή στον Σύνδεσμο Ηρακλείου;
Στο Ηράκλειο γύρισα σε μια εποχή με κορυφαίους διαιτητές σε όλες τις εθνικές κατηγορίες. Πέρα από αυτό όμως, ήταν και σπουδαίοι άνθρωποι. Με αγκάλιασαν από την πρώτη μέρα και ένιωσα πως ανήκω εδώ.
Ο ανταγωνισμός στα πρωταθλήματα της ΕΠΣΗ ήταν υψηλός και έπρεπε από την αρχή να αποδείξω ότι αξίζω να βρίσκομαι ανάμεσά τους.
Το 2015 ήρθε η αξιολόγηση στη Γ’ Εθνική. Πόσο σημαντικός σταθμός ήταν αυτός;
Η αξιολόγηση ήταν το έξτρα κίνητρο που χρειαζόμουν για να δουλέψω πιο σκληρά. Το σημαντικό ήταν πως ανεβήκαμε τρία άτομα μαζί. Μοιραζόμασταν κοινούς στόχους και ο ένας στήριζε τον άλλον, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές.
Τι δυσκολίες αντιμετώπισες ως νεαρός διαιτητής στα εθνικά πρωταθλήματα;
Πλέον, οι νέοι διαιτητές δεν αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες με το παρελθόν. Αν είσαι ειλικρινής και δίνεις το 100%, η ηλικία δεν αποτελεί μειονέκτημα.
Η εμπειρία στη Super League 2
Το 2019 ήρθε η άνοδος στη Super League 2. Πώς βίωσες αυτή τη μετάβαση;
Η ένταξη στις επαγγελματικές κατηγορίες είναι μοναδική εμπειρία. Νιώθεις πως ανήκεις σε ένα μικρότερο, απαιτητικό γκρουπ. Κάθε σου απόφαση έχει βαρύτητα.
Μου πήρε καιρό να αντιληφθώ τις απαιτήσεις. Μέχρι τότε, έκανα πιο πολλά λάθη παρά σωστά.
Υπάρχει κάποιος αγώνας που να σου έχει μείνει αξέχαστος;
Το ντεμπούτο μου στη Super League 2: Χανιά – Λεβαδειακός. Τηλεοπτικό απόγευμα, δυνατές ομάδες. Ήξερα ότι από την απόδοση εκείνη θα κρινόμουν. Ευτυχώς, πήγε εξαιρετικά.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις σε αυτό το επίπεδο;
Το πιο δύσκολο είναι να δουλεύεις επαγγελματικά ως ερασιτέχνης. Πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος, ψυχολογικά και σωματικά.
Μια κακή απόφαση στο λάθος παιχνίδι μπορεί να σου κοστίσει τα πάντα. Αν δεν το διαχειριστείς σωστά, χάνεις τη χαρά.
Κύπελλο ΕΠΣΗ & τοπικές αναμνήσεις
Έχεις σφυρίξει σε τρεις τελικούς Κυπέλλου ΕΠΣΗ, δύο ως πρώτος. Τι σημαίνει αυτό για σένα;
Οι τελικοί ΕΠΣ είναι το κορυφαίο τοπικό γεγονός. Σε καθιερώνουν στη συνείδηση του ποδοσφαιρικού κόσμου.
Ευτυχώς είχα την τιμή να σφυρίξω δύο τελικούς χωρίς προβλήματα, γεγονός που τους κάνει ακόμα πιο ξεχωριστούς.
Πώς είναι να σφυρίζεις μπροστά σε φίλους, γνωστούς, ομάδες της περιοχής σου;
Δεν είναι ούτε πιο εύκολο, ούτε πιο δύσκολο. Άλλες φορές το οικείο σε ηρεμεί, άλλες σε κρατά σε εγρήγορση.
Με τα χρόνια, όλοι μαθαίνουμε τα όρια του άλλου και το θέμα είναι αν θα τα σεβαστούμε.
Η επιρροή του πατέρα σου, Μανώλη Πατεμτζή
Πόσο σε επηρέασε το γεγονός ότι είσαι γιος του παλαίμαχου του ΟΦΗ;
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που δεν φαινόταν πως ζούσε μέσα ποδοσφαιριστής. Ο πατέρας μου ήταν ειλικρινής: όταν είδε ότι δεν μου περίσσευε το ταλέντο, με ενθάρρυνε στη διαιτησία.
Ήταν εκείνος που βρήκε το τηλέφωνο του συνδέσμου για να ξεκινήσω.
Ποια είναι η σχέση σας σε ποδοσφαιρικό επίπεδο; Σου δίνει συμβουλές;
Αναλύουμε τα πάντα. Με βοήθησε να διαβάζω το παιχνίδι. Δεν σχολίαζε αποφάσεις, μόνο όταν του το ζητούσα.
Με προειδοποιούσε πάντα για την έπαρση. Ήθελε να είμαι χαμογελαστός και να με θυμούνται θετικά οι παίκτες. Αυτό προσπαθούσα πάντα να πετύχω.
Υπήρξε πίεση λόγω του ονόματος “Πατεμτζής”;
Μόνο αν ήμουν ποδοσφαιριστής θα είχα πίεση! Σαν διαιτητής ήμουν καλύτερος…
Όπου κι αν πήγα, το όνομά του ήταν αιτία για καλές κουβέντες και σεβασμό. Με βοήθησε πολύ περισσότερο απ’ όσο φαίνεται.
Σκέψεις για το μέλλον & η ματιά στη διαιτησία
Πώς βλέπεις τη διαιτησία σήμερα; Υπάρχει πρόοδος ή στασιμότητα;
Η διαιτησία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ποδοσφαίρου. Όμως είναι δύσκολο να πείσεις νέους να την ακολουθήσουν.
Η έκθεση και το bullying μέσω social media κάνουν κακό.
Δεν μπορώ να πω αν πάμε μπροστά ή πίσω. Εκείνο που ξέρω είναι πως τα νέα παιδιά που μπαίνουν είναι πιο ώριμα και εξελίσσονται και εκτός ποδοσφαίρου.
Θα πρότεινες σε κάποιον να γίνει διαιτητής; Τι θα του έλεγες;
Ναι, θα πρότεινα σε όλους να παρακολουθήσουν τα μαθήματα. Όταν ξέρεις τι βλέπεις, δεν σε φανατίζει τίποτα.
Η διαιτησία φτιάχνει χαρακτήρα. Σε μαθαίνει να διαχειρίζεσαι πίεση, συναισθήματα και ανθρώπους. Αυτές οι δεξιότητες βοηθούν σε όλη τη ζωή.
] Σύντομες απαντήσεις:
Πιο δύσκολος παίκτης που έχεις σφυρίξει: Γιουμπιτάνα•
Ο πιο “καυτός” αγώνας που θυμάσαι: Ιωνικός – Θεσπρωτός (1-1, στη Νίκαια) – Κρίθηκε άνοδος!
Αν δεν ήσουν διαιτητής, τι θα ήθελες να είσαι: Επαγγελματίας τενίστας
VAR ή χωρίς VAR: Με VAR – Δικαιοσύνη•
Αγαπημένος διαιτητής όλων των εποχών: Damir Skomina
