Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζονται μεγάλους τίτλους, ούτε φωτογραφίες με κύπελλα για να μείνουν στην ιστορία ενός σωματείου.
Ο Κώστας Πεχινάκης ήταν ένας από αυτούς. Ένας αυθεντικός, αγνός φίλαθλος του ΠΟΑ, που η αγάπη του για το σωματείο και για το Ατσαλένιο ήταν βαθιά, αληθινή και ριζωμένη – σαν τα δέντρα στην πλατεία του προσφυγικού προαστίου.
Ο Κώστας δεν ήταν απλώς ένας φίλαθλος. Ήταν η ενσάρκωση της ανιδιοτελούς αγάπης για την ομάδα. Πάντα παρών – είτε στις μεγάλες στιγμές, είτε στις πιο δύσκολες. Δεν τον ένοιαζε η κατηγορία, το σκορ, ούτε οι τίτλοι. Τον ένοιαζε μόνο η πράσινη φανέλα, η ιστορία, η αξιοπρέπεια και η τιμή του ΠΟΑ.
Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που δεν φώναζαν για να ακουστούν, αλλά που τους άκουγες ακόμα και μέσα στη σιωπή. Με μια απλή ματιά, με ένα χτύπημα στην πλάτη, με ένα “πάμε γερά”, έδινε δύναμη σε όλους γύρω του. Στους ποδοσφαιριστές, στους ανθρώπους του συλλόγου, στους συνοπαδούς του.
Έφυγε από κοντά μας πριν από λίγο καιρό, μα στην οδό Ιωνίας στο Ατσαλένιο , στο σπίτι του, μια σημαία του ΠΟΑ συνεχίζει να κυματίζει.
Σαν ένα κερί αναμμένο στη μνήμη του. Ένα σιωπηλό αλλά ισχυρό μήνυμα πως η αγάπη του δεν έσβησε. Είναι ακόμα εκεί. Και θα είναι πάντα εκεί.
Για όσους τον γνώρισαν, το όνομά του θα είναι για πάντα συνδεδεμένο με την καθαρότητα και την αυθεντικότητα. Για τους νεότερους, ας είναι παράδειγμα. Παράδειγμα για το πώς στηρίζεις μια ομάδα όχι για τη δόξα, αλλά για την ψυχή της. Όχι για τα αποτελέσματα, αλλά για όσα πρεσβεύει.
Ο ΠΟΑ είχε την τιμή να τον έχει στο πλευρό του. Το Ατσαλένιο τον τίμησε με την αγκαλιά του. Και τώρα, εμείς, με λίγες λέξεις, προσπαθούμε να τιμήσουμε τη μνήμη του. Μα και πάλι νιώθουμε ότι δεν αρκούν.
Καλό ταξίδι, Κώστα. Η σημαία σου δε θα κατέβει ποτέ. Γιατί εσύ δεν ήσουν απλώς φίλαθλος. Ήσουν η ψυχή του ΠΟΑ.
