Διαβάστε την συνέντευξη της Κικής Καρπαθιωτάκης στο Primesport
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζονται τίτλους και διακρίσεις για να αφήσουν το στίγμα τους· αρκεί η διαδρομή τους και η αγάπη τους για αυτό που κάνουν.
Η Κική Καρπαθιωτάκη είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Ένα κορίτσι που έμαθε να κυνηγάει μια μπάλα στις γειτονιές του Ηρακλείου, που δεν πτοήθηκε από καμία δυσκολία και που αγάπησε το ποδόσφαιρο σε μια εποχή που τα κορίτσια στα γήπεδα ήταν ακόμα η εξαίρεση.
Με τον Αστέρα Περάματος έζησε τη μαγεία της ανόδου, με τη ΡΕΑ συνδύασε σπουδές και ποδόσφαιρο, ενώ με τον Εργοτέλη βρήκε το «σπίτι» της, εκεί όπου μεγάλωσε ως αθλήτρια και άνθρωπος. Σήμερα, αποφασίζει να κλείσει το κεφάλαιο της ενεργούς ποδοσφαιρικής δράσης, γεμάτη εμπειρίες, συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.
Στη μίνι συνέντευξη που ακολουθεί, η Κική μιλά για το ταξίδι της, τα συναισθήματα της αποχώρησης και το μήνυμα που στέλνει στα νέα κορίτσια που ξεκινούν τώρα το δικό τους ταξίδι στο ποδόσφαιρο.
– Πώς θυμάσαι τα πρώτα σου ποδοσφαιρικά βήματα στις γειτονιές του Ηρακλείου;
Τα πρώτα μου βήματα δεν έγιναν σε γήπεδο, αλλά σε δρόμους, πλατείες και αλάνες. Το Ηράκλειο και η γειτονιά ήταν ο πρώτος μου “αγωνιστικός χώρος”. Εκεί, με μια μπάλα στα πόδια, βρήκα τη χαρά και την ελευθερία που μόνο το παιχνίδι μπορεί να σου δώσει. Ήταν αυθόρμητο και αγνό. Δεν υπήρχαν ρόλοι, φύλα ή ταμπέλες — μόνο κίνηση, φωνές και πάθος.
– Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αγαπήσεις τόσο πολύ την “μπάλα”, σε μια εποχή που τα κορίτσια στο ποδόσφαιρο ήταν πιο σπάνιο φαινόμενο;
Η μπάλα ήταν πάντα κάτι που με έκανε να νιώθω ελεύθερη και ο εαυτός μου, ανεξάρτητα από το ότι είχα μια αναπηρία στο χέρι. Δεν το σκέφτηκα ποτέ σαν εμπόδιο, ούτε ένιωσα ποτέ ότι δεν μπορώ να παίξω εξίσου καλά. Ήταν μια στιγμή που ένιωθα απλά χαρούμενη και δυνατή, και αυτό με κέρδισε. Το ποδόσφαιρο δεν ζητούσε τίποτα περισσότερο από την αγάπη και την προσπάθεια.
– Πώς έγινε η προσέγγιση από τον Αστέρα Περάματος και τι σε έκανε να αποδεχτείς την πρόκληση;
Όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, ήμουν σε μια μεταβατική περίοδο. Τότε ήρθε η πρόταση από τον Αστέρα Περάματος – μια ομάδα νέα, με φιλοδοξία και ξεκάθαρο στόχο την άνοδο. Με συγκίνησε το πάθος τους. Δεν ήταν απλώς πρόταση· ήταν κάλεσμα να χτίσουμε κάτι από την αρχή. Και το αποδέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη.
– Τι σημαίνει για σένα η συμμετοχή στην άνοδο της ομάδας από τη Γ’ στη Β’ Εθνική;
Ήταν από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου. Μια ομάδα που χτίστηκε από το μηδέν και κατάφερε να γράψει ιστορία. Το να ξέρεις ότι συμμετείχες σε κάτι τέτοιο σου δίνει αυτοπεποίθηση – όχι μόνο ως παίκτρια, αλλά και ως άνθρωπο. Ήταν απόδειξη ότι η πίστη, η δουλειά και η ομαδικότητα φέρνουν αποτέλεσμα.
– Συνδύασες σπουδές και ποδόσφαιρο. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό και τι σου έμαθε;
Ήταν δύσκολο, ειδικά όταν προστέθηκε και η εργασία στη ζωή μου. Υπήρχαν μέρες που έτρεχα από τη σχολή στο γήπεδο, μετά στη δουλειά και ξανά πίσω. Η κούραση ήταν δεδομένη. Αλλά εκείνη η καθημερινότητα με δυνάμωσε. Έμαθα να διαχειρίζομαι τον χρόνο, να βάζω προτεραιότητες, να μην τα παρατάω. Το ποδόσφαιρο δεν ήταν εμπόδιο – ήταν κινητήριος δύναμη.
– Πώς ήταν η εμπειρία σου στη ΡΕΑ;
Η ΡΕΑ μου πρόσφερε σταθερότητα. Ήταν μια ομάδα με οργάνωση, σεβασμό και συνέπεια. Βοήθησε πολύ στο να μπορέσω να συνεχίσω το ποδόσφαιρο παράλληλα με τις σπουδές και την εργασία μου. Εκεί ένιωσα ότι μπορώ να υπάρχω πλήρως: φοιτήτρια, εργαζόμενη, παίκτρια – όλα μαζί, χωρίς εκπτώσεις.
– Το 2013 επέστρεψες στο Ηράκλειο και εντάχθηκες στον Εργοτέλη. Τι σημαίνει για σένα αυτή η ομάδα;
Ο Εργοτέλης για μένα είναι κάτι παραπάνω από ομάδα. Είναι το “σπίτι” μου. Εκεί βρήκα σεβασμό, δομές, εμπιστοσύνη. Εκεί μεγάλωσα ποδοσφαιρικά και ωρίμασα ως άνθρωπος. Με αγκάλιασαν χωρίς “αλλά” και με ενέπνευσαν να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
– Μίλησέ μας για το περιβάλλον στον Εργοτέλη και για τη σημασία που είχε για σένα ως άνθρωπο και ως αθλήτρια.
Το περιβάλλον ήταν υγιές, ανθρώπινο και απαιτητικό με την καλή έννοια. Ο Εργοτέλης σε σέβεται πρώτα ως άνθρωπο και μετά ως αθλήτρια. Έμαθα τι σημαίνει ομαδικότητα, αλληλεγγύη, πειθαρχία. Εκεί έμαθα να ηγούμαι, να υποχωρώ όταν πρέπει, να στηρίζω και να στηρίζομαι.
– Τι σε οδήγησε στην απόφαση να σταματήσεις το ποδόσφαιρο;
Η ζωή αλλάζει. Μεγαλώνουμε, αναλαμβάνουμε ευθύνες, ανοίγουν νέοι κύκλοι. Αν και η αγάπη για το ποδόσφαιρο δεν τελειώνει ποτέ, ένιωσα πως είχε έρθει η ώρα να σταματήσω. Είχα δώσει την ψυχή μου στο γήπεδο και ήθελα να αποχωρήσω γεμάτη.
– Τι συναισθήματα έχεις αποχωρώντας από τους αγωνιστικούς χώρους;
Συγκίνηση. Ευγνωμοσύνη. Νοσταλγία. Αλλά και μια βαθιά αίσθηση πληρότητας. Έζησα, έκλαψα, γέλασα, έχασα, νίκησα. Το ποδόσφαιρο με διαμόρφωσε. Δεν ήταν απλώς άθλημα – ήταν τρόπος ζωής.
– Τι θα ήθελες να πεις σε ένα κορίτσι που ξεκινά τώρα το ποδόσφαιρο;
Να μην περιμένει την άδεια κανενός για να κυνηγήσει αυτό που αγαπά. Να παλέψει, να επιμείνει και να μη φοβηθεί να ξεχωρίσει. Ό,τι κι αν κουβαλάει – ανασφάλειες, αδυναμίες, δυσκολίες – δεν την ορίζουν. Η θέληση και η καρδιά είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά.
– Υπάρχει κάποιο ευχαριστώ που θέλεις να απευθύνεις δημόσια;
Ναι. Σε κάθε άνθρωπο που στάθηκε δίπλα μου: συμπαίκτριες, προπονητές, φίλους, διοικήσεις. Σε όσους με πίστεψαν, με στήριξαν και μοιράστηκαν μαζί μου αυτό το ταξίδι. Κάθε τους λέξη, κάθε αγκαλιά, κάθε κουβέντα στα αποδυτήρια μένει βαθιά μέσα μου. Ευχαριστώ που μεγαλώσαμε μαζί μέσα στο γήπεδο.
