«Μία πόλη που χτίστηκε πάνω σε έναν ποταμό» είναι αυτό που χαρακτηρίζει μία από τις πιο ιστορικές περιοχές την Ευρώπης, το Ρόστοκ της Γερμανίας. Ένα δημιούργημα των Πολάβιων Σλάβων που τον 11ο αιώνα εγκαθίδρυσαν τον συγκεκριμένο οικισμό όπου κατά τη διάρκεια εκατοντάδων ετών εξελίχθηκε σ’ ένα από τα πιο κομβικά εμπορικά σημεία της Ευρώπης και μέχρι το 1990 και την ενοποίηση της χώρας, ήταν το βασικό λιμάνι της Ανατολικής Γερμανίας.
Σιγά-σιγά η πόλη ακμάζει ξανά. Οχι μόνο οικονομικά, αλλά και ποδοσφαιρικά. Η τοπική ομάδα, η πασίγνωστη Χάνσα Ρόστοκ είναι στη δεύτερη κατηγορία της χώρας, στην οποία επέστρεψε μετά από εννιά χρόνια παρουσίας στην τρίτη κατηγορία. Βέβαια μέχρι την ενοποίηση της Γερμανίας, ήταν από τις πιο επιτυχημένες ομάδες στο ανατολικό κομμάτι της.
Φυσικά δεν λείπει το ελληνικό στοιχείο από το συγκεκριμένο κλαμπ καθώς έχουν αγωνιστεί ποδοσφαιριστές όπως ο Νίκος Ιωαννίδης, ο Ιωάννης Γκέλιος αλλά και ο Σεμπάστιαν Βασιλειάδης. Από τον περασμένο Μάρτιο, στην ομάδα βρισκόταν και ο Δημήτρης Μούτας που αποτελούσε το δεξί χέρι του Αλόις Σβάρτς.
Ο 55χρονος προπονητής είχε τον ρόλο του βοηθού στον γερμανικό σύλλογο, έχοντας περάσει από Καρλσρούη αλλά και Σαντχάουζεν. Πριν από αυτές όμως, πρόσθεσε στο βιογραφικό του, παρουσίες σε αρκετούς συλλόγους της Ελλάδας όπως ο Εθνικός, ο Πανιώνιος, ο Αχαρναϊκός, η Καλλιθέα, ο Πλατανιάς και ο Ηρακλής.
Γεννημένος στη Γερμανία και συγκεκριμένα στην Στουτγάρδη από Έλληνες γονείς, ο παλαίμαχος μεσοεπιθετικός έπαιξε με επιτυχία σε ομάδες όπως η Φράιμπουργκ και η Μπόχουμ πριν έρθει στην Ελλάδα για χάρη του ΟΦΗ όπου έμεινε για μία τριετία. Ακολούθησαν θητείες σε Αθηναϊκό, Καβάλα, Πανελευσινιακό, Εθνικό, Φωστήρα και Εθνικό Αστέρα, όμως ο ίδιος παραδέχθηκε ότι «η πορεία μου στην Ελλάδα ως ποδοσφαιριστής σταμάτησε μόλις έφυγα από τον ΟΦΗ».
Ο Δημήτρης Μούτας άνοιξε την καρδιά του στο Gazzetta και μοιράστηκε όσα πέρασε στην ποδοσφαιρική του καριέρα αλλά και τα όσα ζει ως προπονητής.
«Είδωλό μου ο Γκερντ Μίλερ, δεν θα ξεχάσω τον ημιτελικό της Γερμανίας κόντρα στη Γαλλία το 1982»
– Αρχικά, πείτε μου για τους γονείς σας, πώς βρέθηκαν στη Γερμανία;
«Οι γονείς μου πήγαν στη Γερμανία ως οικονομικοί μετανάστες το 1962. Εγώ γεννήθηκα στην Στουτγάρδη το 1968, μεγάλωσα εκεί και όταν ήμουν εννιά ετών ήρθαμε στην Ελλάδα για έναν χρόνο και μετά επιστρέψαμε ξανά στη Γερμανία».
– Το ποδόσφαιρο πώς μπήκε στη ζωή σας;
«Είχα ξεκινήσει να παίζω σε ακαδημίες της περιοχής μου. Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιρόφιλος και κάπως έτσι πήγα και εγώ προς τα εκεί. Στα 13 μου ξεχώρισα στους ανθρώπους της Stuttgarter Kickers που ήταν από τις μεγάλες ομάδες της πόλης και έμεινα μέχρι και τα 19 μου».
– Ποιον είχατε ως είδωλο;
«Ο Γκερντ Μίλερ ήταν το μεγάλο μου είδωλο. Τον έβλεπα συνεχώς στα γήπεδα τότε ως πιτσιρικάς, έπαιζα και ως φορ τότε, οπότε τον θαύμαζα».
– Ποιο παιχνίδι που είδατε από κοντά θυμάστε έντονα μέχρι και σήμερα;
«Ήταν στο Μουντιάλ του 1982, στα ημιτελικά όταν η Γερμανία νίκησε τη Γαλλία στα πέναλτι με 5-4. Η κανονική διάρκεια είχε λήξει 1-1 και στην παράταση μπήκαν τέσσερα γκολ για το τελικό 3-3. Αλησμόνητο ματς, όπως και ο τελικός του 1986 όταν η Γερμανία πήγε στον τελικό με την Αργεντινή, παρότι είχε ηττηθεί. Αυτά μου έχουν μείνει στο μυαλό για το σασπένς και τα πολλά γκολ».
– Πότε καταλάβατε ότι μπορείτε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο;
«Δεν είχα ποτέ ως στόχο να γίνω ποδοσφαιριστής. Ήταν ένα όνειρο αλλά δεν το είχα ως στόχο. Κάπου στα 16 με 17 το κατάλαβα. Το βλέπεις στα λόγια και τις συμπεριφορές των προπονητών, των ανθρώπων της ομάδας, τότε είχα κληθεί και στις μικρές εθνικές ομάδες. Όλα αυτά με έκαναν να το καταλάβω. Επίσης ήταν δύσκολες εποχές στη Γερμανία γιατί εγώ έπαιζα ως ξένος επειδή είχα ελληνική υπηκοότητα και ήταν πολύ δύσκολο να πάρεις επαγγελματικό συμβόλαιο. Επιτρέπονταν τρεις ή τέσσερις ξένοι τότε. Μετά από ένα χρονικό διάστημα άλλαξε ο κανονισμός και παιδιά σαν εμένα, έπαιζαν ως Γερμανοί για να έχουν δικαίωμα συμμετοχής».
– Η πιο δυνατή ανάμνηση που έχετε από εκείνα τα χρόνια;
«Δεν θα το ξεχάσω το ντεμπούτο μου! Ήμουν στη Φράιμπουργκ το 1988 στη δεύτερη κατηγορία, και μπήκα ως αλλαγή στο 74′. Στην πρώτη μου επαφή με την μπάλα, έβαλα γκολ! Σκέψου ότι μέχρι εκείνο το σημείο χάναμε 3-1. Έκανα το 3-2 και στο τέλος το γυρίσαμε σε 5-3! Η επαγγελματική μου καριέρα ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς».
– Πώς είχατε νιώσει εκείνη τη στιγμή;
«Ήταν απίστευτο συναίσθημα. Δεν περιγράφεται με λέξεις. Είναι απλώς η καλύτερη προϋπόθεση για να ξεκινήσει μία επαγγελματική καριέρα».
– Είδα ότι είχατε συμπαίκτη και τον Γιόακιμ Λεβ που μετέπειτα έγραψε ιστορία ως προπονητής της Γερμανίας…
«Συμπαίκτης και πολύ καλός φίλος. Ήταν τεράστιο ταλέντο στη Γερμανία ως ποδοσφαιριστής αλλά είχε την ατυχία να ταλαιπωρηθεί με πολλούς τραυματισμούς και έτσι δεν έκανε τη καριέρα που άξιζε. Βρεθήκαμε στη Φράιμπουργκ λίγο πριν σταματήσει το ποδόσφαιρο. Γίναμε πολύ καλοί φίλοι και κάναμε παρέα όλοι μαζί και με την οικογένεια του. Είμαστε δεμένοι και είχε βρεθεί πολλές φορές στην Ελλάδα και στην Κρήτη όταν έπαιζα στον ΟΦΗ και στην Αθήνα».
– Ως χαρακτήρας πώς ήταν;
«Είναι άριστος χαρακτήρας, πολύ καλός άνθρωπος, φιλότιμος, γνώστης του αντικειμένου. Είχε την τύχη να κάτσει δίπλα στον Κλίνσμαν ως βοηθός του και στη συνέχεια να γίνει προπονητής. Έγινε πολύ επιτυχημένος και με την Εθνική αλλά και πριν ως προπονητής».
– Είχε βρεθεί ποτέ κοντά στο να έρθει στην Ελλάδα;
«Ναι, είχε βρεθεί πολύ κοντά στην ΑΕΚ αλλά δεν προχώρησε. Ήταν το 1998».
– Και γιατί δεν ήρθε;
«Δεν είχε βρεθεί απλά η “χρυσή τομή”. Δεν τα βρήκαν ποτέ».
«Ο Λεβ είχε βρεθεί κοντά στην ΑΕΚ, είχε έρθει πολλές φορές στην Κρήτη όταν έπαιζα στον ΟΦΗ»
image
«Ο Γκέραρντ με έφερε στον ΟΦΗ»
– Ποιες είναι οι βασικές διαφορές Ελλάδας και Γερμανίας στο ποδόσφαιρο;
«Θα έλεγα οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες που επικρατούν στη Γερμανία δεν συγκρίνονται με της Ελλάδας. Αν εξαιρέσουμε τις μεγάλες ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, δεν υπάρχουν ιδανικές συνθήκες εργασίας για τους νέους ποδοσφαιριστές».
– Ο δυσκολότερος αντίπαλος και ο καλύτερος συμπαίκτης σας στη Γερμανία…
«Ο πιο δύσκολος αντίπαλος μου ήταν ο Στέφαν Έφενμπεργκ από την Μπάγερν Μονάχου που ήταν και στην Εθνική Γερμανίας. Και καλύτερος συμπαίκτης; Θα έλεγα τον Ντάριους Γόους που ήταν επίσης στην Εθνική Γερμανίας και τον είχα στην Μπόχουμ».
– Ποιο παιχνίδι από τη Γερμανία δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το παιχνίδι με την Μπάγερν Μονάχου που είχαμε νικήσει με τη Stuttgarter Kickers 4-1 μέσα στην έδρα της το 1991. Μάλιστα είχα σκοράρει το τέταρτο σκορ και είχα μπει στο ματς λίγα δευτερόλεπτα πριν».
ελλάδα
– Στον ΟΦΗ πώς πήγατε; Ποιο είναι το story;
«Εκείνη την εποχή ήταν προπονητής ο Γκέραρντ. Ήξερε πολύ καλά τη γερμανική αγορά και ήξερε ανθρώπους από εκεί. Ήταν μια εποχή που εγώ δεν είχα αποφασίσει για το μέλλον μου και τότε εμφανίστηκε ο Γκέραρντ που με προσέγγισε και στη συνέχεια ήρθε και ο ΟΦΗ. Έγιναν πολύ γρήγορα τα πράγματα γιατί ήταν αποφασισμένοι να με πάρουν και έτσι έγινε».
– Ήταν εύκολη απόφαση να αφήσετε τη Γερμανία και να έρθετε στην Ελλάδα;
«Αρχικά ο Γκέραρντ με κάλεσε για να δω το περιβάλλον στον ΟΦΗ. Εκεί ήξερα κάποιους παίκτες όπως τον Χανιωτάκη, τον Παπαδόπουλο και άλλους ποδοσφαιριστές γιατί ήμασταν συμπαίκτες στην Εθνική Μεσογειακή Ομάδα. Κατέβηκα στην Κρήτη και αυτό που είδα στην ομάδα ήταν καταπληκτικό με αποτέλεσμα να πω αμέσως το ναι. Ήταν αρκετά εύκολη η απόφαση να πάω στον ΟΦΗ. Είδα και στην πορεία ότι ως ομάδα ήταν συνεπής και εξαιρετικός σύλλογος και γενικά είχα τρία καταπληκτικά χρόνια στο Ηράκλειο».
– Η προσαρμογή σας πώς ήταν;
«Ως… πολίτης ήταν εύκολη η προσαρμογή γιατί είχε εξαιρετικούς χαρακτήρες η ομάδα και ήταν σαν οικογένεια. Τα καλύτερα χρόνια μου ως ποδοσφαιριστής τα πέρασα στον ΟΦΗ. Σαν ποδόσφαιρο δυσκολεύτηκα λίγο γιατί ήταν εντελώς διαφορετική η αντίληψη απ’ ότι στη Γερμανία. Δηλαδή η κρίση του Έλληνα οπαδού αλλά και παράγοντα είναι τελείως διαφορετική από αυτή του Γερμανού αντίστοιχα. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη διαφορά. Μπορεί το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου να ήταν χαμηλότερο από της Γερμανίας αλλά ήταν πολύ πιο δύσκολο λόγω της κρίσης αλλά και ο τρόπος παιχνιδιού ήταν διαφορετικός».
– Πείτε μου για τον Ευγένιο Γκέραρντ…
«Ο Γκέραρντ ήταν ο απόλυτος διαχειριστής, το απόλυτο αφεντικό της ομάδας. Το «Α και το Ω» για τον ΟΦΗ και το είχε κερδίσει γιατί οι μεγαλομέτοχοι του είχαν δώσει τα ηνία. Την εμπιστοσύνη που του είχαν δείξει την επέστρεφε εκείνος στο ακέραιο. Τα είχε όλα τέλεια στην ομάδα. Ήταν πάνω από όλα προπονητής αλλά ήταν και φίλος. Ήταν ανοιχτόμυαλος και πολύ μπροστά από την εποχή του. Σε όλα μέσα ήταν και γι’ αυτό πήγαινε τόσο καλά η ομάδα τότε».
– Τι το ξεχωριστό είχε ΟΦΗ εκείνα τα χρόνια;
«Είχε πολλούς νέους ποδοσφαιριστές με πλούσιο ταλέντο και πάνω απ’ όλα, δεν υπήρχε η μεγάλη πίεση μέσα στην ομάδα. Ήταν σταθερά στην 5η θέση, όλα ήταν σε μία σειρά σε κάθε τομέα, εξαιρετικές εγκαταστάσεις και κάθε νέο μέλος μπορούσε να ξεδιπλώσει αμέσως το ταλέντο του στο γήπεδο. Γι’ αυτό και πάρα πολλοί πήγαν σε μεγαλύτερες ομάδες όπως ο Μαχλάς, ο Πουρσανίδης, ο Παπαδόπουλος, ο Μαρινάκης, ο Νιόπλιας, ο Κωνσταντινίδης, ο Αναστασίου… δεν θέλω να ξεχάσω και κάποιον αλλά από τον ΟΦΗ πήγαν σε μεγάλες ομάδες».
ελλάδα
– Είχατε ποτέ πρόταση από μεγάλη ομάδα της Ελλάδας;
«Είχα πρόταση από δύο μεγάλες ομάδες αλλά εν τέλει δεν ολοκληρώθηκε ποτέ γιατί είχα έναν τραυματισμό και δεν προχώρησε. Δεν έκανα εκείνο το βήμα. Βέβαια πήγα στα 27 μου στον ΟΦΗ, δεν ήμουν μικρός και σε εκείνη την εποχή που υπήρχε το ενδιαφέρον ήμουν ήδη 30. Δεν θα ήθελα να πω ποια ομάδα ήταν γιατί μετά από τόσο καιρό δεν υπάρχει λόγος».
– Το παιχνίδι που θυμάστε όταν αναπολείτε τα χρόνια σας στον ΟΦΗ;
«Θα πω το παιχνίδι στην έδρα του Παναθηναϊκού το 1997. όταν είχαμε πάρει ισοπαλία 1-1 την προτελευταία αγωνιστική γιατί με αυτό το σκορ ο ΟΦΗ βγήκε στην Ευρώπη την επόμενη σεζόν. Δεν είχα παίξει τότε, ήμουν τραυματίας εγώ (γέλια) αλλά είναι ξεχωριστό γιατί όλοι πίστευαν ότι ο ΟΦΗ πρέπει να χάσει για να βγει Ευρώπη ο Παναθηναϊκός. Γιατί μας θεωρούσαν «ομάδα του Παναθηναϊκού», κάτι που δεν επαληθεύτηκε και έτσι βγήκαμε Ευρώπη εμείς και όχι ο Παναθηναϊκός».
– Για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια με τον ΟΦΗ…
«Έπαιξα μόνο στο Intertoto και το να παίζεις Ευρώπη ήταν… άλλο επίπεδο. Θυμάμαι ένα παιχνίδι με τη Λεβερκούζεν για παράδειγμα και είναι παιχνίδια που σου μένουν στο μυαλό».
– Περιγράψτε μας το Γεντί Κουλέ εκείνης της εποχής…
«Ηταν ένα γήπεδο που σε ανεβάζει μόλις πατήσεις το πόδι σου. Η ατμόσφαιρα που επικρατεί σε ανεβάζει ψυχολογικά, είναι καθαρά ποδοσφαιρικό γήπεδο και παρότι δεν ήταν τόσο εξελιγμένο, είναι αρκετά στενό και η ατμόσφαιρα είναι τόσο ζεστή που σε κάνει να γουστάρεις να παίζεις σ’ αυτό το γήπεδο».
«Ο Γκέραρντ ήταν το “Α και το Ω” στον ΟΦΗ, είχα πρόταση από δύο “μεγάλους” της Ελλάδας»
